Een seconde later - William R. Forstchen

Geschiedenisprofessor John Matherson woont in Black Mountain, North Carolina. Terwijl hij bezig is om een barbecue voor zijn kinderen voor te bereiden, valt opeens alle elektriciteit uit. Aanvankelijk lijkt het een stroomstoring, maar dan merkt hij dat hij het constante lawaai van de snelweg naast zijn huis ook niet meer hoort. Van het ene moment op het andere is het oorverdovend stil en zal het leven van John, en zijn kinderen voor altijd ingrijpend anders zijn.

De oorlog barstte los voordat iemand er maar erg in had en duurde welgeteld één seconde. Plotseling worden de Verenigde Staten teruggeworpen naar het stenen tijdperk en stort de samenleving in hoog tempo ineen. Een electromagnetic pulse (EMP)  vaagt in één klap de totale elektrische infrastructuur weg waardoor niets meer werkt: verwarming, airco, computers, banken, ziekenhuizen, auto's, vliegtuigen en alle andere apparaten en voertuigen waar elektronica in zit.

Maar wat doe je als je geen boodschappen meer kunt doen omdat de kassa niet werkt? Wat is contant geld dan nog waard? En hoe kom je van A naar B zonder andere vervoersmiddelen dan je eigen twee benen? Weet je de weg in je eigen huis in het donker? Maar de meest zorgwekkende vraag is: hoe ver gaan anderen om te overleven?

De reële dreiging die van een EMP uitgaat, zorgde ervoor dat dit boek nog voor verschijnen werd besproken in het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden.

***

William R. Forstchen publiceert reeds sinds 1978 en heeft vele boeken op zijn naam staan met een hoog historisch gehalte. Dit is niet zo vreemd, hij heeft immers een doctoraat in de geschiedenis van de Purdue University op zak en specialiseerde zich in de militaire geschiedenis, de Amerikaanse burgeroorlog en de geschiedenis van technologie. 

De dreiging die de auteur hier als uitgangspunt heeft genomen, lijkt angstwekkend reëel te zijn. Kapitein Bill Sanders van de Amerikaanse marine, een van de vooraanstaande experts wat betreft dit wapen, legt dit uit in het nawoord. Gerenomeerde Amerikaanse wetenschappers hebben hierover een rapport gepubliceerd dat ongelukkiger wijze op dezelfde dag werd bekend gemaakt als het rapport van de commissie die onderzoek deed naar de aanslagen van 9/11. Alle aandacht ging naar dit rapport zodat het rapport over EMP op de grote stapel aanbevelingen belandde waar verder niets mee werd gedaan. De gevolgen van zulk een EMP-aanval zijn echter hallucinant. Dit boek trekt je ogen wel open. Alles, maar dan ook echt alles loopt in het honderd, chaos alom. De mensheid ontaardt en belandt in Middeleeuwse taferelen. 

Forstchen heeft een zeer goed onderbouwd verhaal geschreven dat absoluut het lezen waard is. Een zeer realistisch verhaal dat schokt. Als spannend verhaal scoort het echter veel minder. Er is geen spanningsboog en de personages grijpen niet. Het is eerder een opeenvolging van verschillende situaties en het is zeer Amerikaans. 

De lezer wordt zeker niet meegesleurd in een spannend verhaal. De gevolgen van een zeer ernstige aanval op een maatschappij heeft de auteur echter heel erg goed beschreven, alleen daarvoor zou je het boek moeten lezen. Een interessant boek.

Uitgeverij: Karakter Uitgevers (2017) - 363 blz.
Oorspronkelijke titel: One Second After
Vertaling: Corry van Bree en Frank van der Knoop

Pluk een roos - M.J. Arlidge

Een jonge vrouw wordt wakker in een koude, donkere kelder. Ze heeft geen idee hoe ze daar terecht is gekomen, of door wie ze is ontvoerd. En dat is pas het begin van haar nachtmerrie.

In de buurt wordt het lichaam van een andere jonge vrouw gevonden. Ze is nooit opgegeven als vermist, en haar familie heeft zelfs gewoon sms'jes van haar ontvangen. Iemand heeft zich de afgelopen tijd voor haar uitgegeven.

Inspecteur Helen Grace weet dat ze de dader zo snel mogelijk moet vinden. Die is niet alleen gestoord, maar ook slim en vindingrijk. Maar zodra Helen probeert uit te vinden wat de motivatie van de moordenaar is, start een bijna onmogelijke race tegen de klok...

***

De derde in de Helen Grace-serie. Het boek heeft vele korte hoofdstukken die het verhaal vertellen vanuit verschillende perspectieven.

Enerzijds is er het team en het onderzoek naar de vondst van het lijk van een jonge vrouw en aansluitend de vermissing van een andere. Het is mooi om te volgen hoe langzamerhand duidelijk wordt dat er veel meer aan de hand is dan op het eerste zicht lijkt. Ook de manier waarop de puzzelstukjes in elkaar worden gelegd, is knap beschreven.

Anderzijds is er dan het verhaal van de ontvoerde vrouw en haar ontvoerder dat een zeer ruim deel krijgt toegemeten in het boek. Naar mijn smaak té veel. Het had intrigerender geweest als het op een subtielere wijze was gebracht met hints en vraagtekens naar de wijze waarop de vrouw gevangen wordt gehouden. Het verhaal was nu echt niet spannend te noemen.

Arlidge heeft begrepen dat het in een serie aangewezen is om de terugkerende personages een persoonlijke invulling mee te geven en dit boek na boek gestaag te laten evolueren. Maar ook nu lag er een te grote klemtoon hierop waardoor het eigenlijke verhaal inboette aan spanning en je inleven niet meer aan de orde was. Vooral de verhouding tussen hoofdinspecteur Ceri Harwood en Helen is helemaal uit verhouding getrokken en ongeloofwaardig. Op psychologisch vlak is er nog werk aan de winkel alsook de proportionele verhouding ervan tot het verhaal.

Pluk een roos is een gewoon goed boek maar voor de liefhebbers van een spannend en een goed speurdersverhaal komt het echter te kort. Er is nog volop ruimte voor evolutie in het brengen van een spannend verhaal en de psychologische kant van de personage. Op zich is de plot echter wel oké en het boek leest vlot.

Eerder: Iene miene mutte, Piep zei de muis

Uitgeverij: Meulenhoff Boekerij (2016) - 397 blz.
Oorspronkelijke titel: The Doll's House
Vertaling: Yolande Ligterink

Ik tel tot tien - Linda Green

Een, twee, drie... Lisa Dale doet haar ogen dicht en telt, klaar voor een spelletje verstoppertje in de drukke speeltuin. Als ze haar ogen weer opendoet, is haar vierjarige dochter Ella weg. Verdwenen zonder een spoor achter te laten. De politie, de media en Lisa's familie - niemand heeft een idee wie de dader kan zijn.

Maar wat als de dader geen vreemdeling is? Wat als degene die het heeft gedaan denkt een goede daad te verrichten? En wat als Lisa's kleine meisje voor altijd is verdwenen? In een paar tellen kun je alles kwijtraken...

**

Linda Green heeft al wat boeken op haar conto staan, maar dit is het eerste in Nederlandse vertaling. Ze schrijft voornamelijk romans en dit is te merken. Een thriller kan je dit boek niet echt noemen, een roman eerder op basis van een misdaad.

Het gegeven is niet nieuw, er zijn nog boeken geschreven met de verdwijning van een kind als onderwerp. Kwestie is dan om origineel te zijn, en dit is nu net waar hier het schoentje wringt. Het verhaal wordt verteld vanuit het oogpunt van Lisa, de moeder en vanuit Muriel. En dan zijn er nog hoofdstukken met Matthew en die hebben een tijdsaanduiding. Gaandeweg wordt duidelijk wie Muriel en Matthew zijn. Het wordt netjes chronologisch verteld. Het meisje blijft vermist. De politie wordt ingezet. De lezer weet dat het meisje leeft en waar en met wie. En zo bolt het verhaal naar het einde toe. Bijna geen verrassingen, aan het einde is er echter wel een twist die ik niet had zien aankomen. Spannend wordt het dus niet.

Psychologisch doet de schrijfster haar best om Muriel neer te zetten alsook Matthew. Maar het blijft allemaal vaag. Er wordt geen duiding gegeven hoe het allemaal zo ver is kunnen komen. Lisa leren we enkel kennen als wanhopige moeder. Er worden geen achtergronden geschetst. Dus ook psychologisch gezien blijft het boek ondermaats.

Green probeert wel enkele maatschappelijk relevante thema's aan te roeren ivm de verdwijning van een kind. De druk van de media op het gezin en van de maatschappij om toch maar een schuldige aan te wijzen zoals de naaste familie en zedendelinquenten, maar ook dit krijgt geen fatsoenlijke uitwerking.

Nergens wordt dit een spannend verhaal en inhoudelijk en psychologisch staat het zwak. Het leest vlotjes, het is dan ook geen moeilijk verhaal.

Uitgeverij: Meulenhoff Boekerij (2017) - 333 blz.
Oorspronkelijke titel: While My Eyes Were Closed
Vertaling: Yolande Ligterink

De dorst - Jo Nesbø

De politie vindt het lichaam van een vrouw; een Tinder-date werd haar fataal. Haar verwondingen wijzen erop dat er een bijzonder agressieve moordenaar aan het werk is, een moordenaar die bij haar thuis op haar wachtte.

De druk van de media wordt steeds groter, en de politie weet dat er maar één man is die deze zaak kan oplossen. Maar Harry Hole weigert terug te keren naar de plek waar hij ooit bijna alles verloor wat hem lief was. Tot hij een verband vindt tussen de moordenaar en de enige zaak die hij niet tot een goed einde bracht.

Wanneer een nieuw slachtoffer wordt gevonden, weet Harry dat er geen weg terug meer is en dat hij zijn aartsvijand opnieuw onder ogen moet zien.

****

Harry Hole treedt hier reeds op in het elfde boek in zijn serie en hij blijft een verbazend goed personage.

Net zoals altijd heeft Nesbø een plot uitgedokterd om U tegen te zeggen. Als je aan het einde het hele plaatje in zicht hebt, kun je niet anders dan onder de indruk zijn van zijn talent om een intrigerend verhaal neer te zetten. Korte hoofdstukken en heel wat afwisseling. Ook redelijk wat uitstapjes omwille van de karaktertekeningen en relationele perikelen. Deze vertragen echter het verhaal zodat de spanningsboog gebroken wordt en je niet gekluisterd zit aan het boek. Dit is het enige minpunt maar toch een niet onbelangrijk.

Verder valt er totaal niets op te merken aan het boek. De verhaallijn is zoals gezegd schitterend alsook de vele personages waarvan er sommige op zijn zachtst gezegd, kleurrijk zijn te noemen. En het was ook weer interessant om psychologische dingen op te steken. Jo Nesbø, een Noorse popmuzikant die betaald kreeg om te voetballen tot een knieblessure hier een einde aan maakte en er een studie economie op heeft zitten, is van vele dingen op de hoogte.

De dorst is een dikke aanrader.

Eerder: De sneeuwman, Headhunters, Vleermuisman, De kakkerlak, De schim, De zoon, Het pantserhart, Politie

Uitgeverij: De Bezige Bij (2017) - 539 blz.
Oorspronkelijke titel: Tørst
Vertaling: Annelies de Vroom

Hartenvreter - Benny Baudewyns

Begrafenisondernemer Ronny Tervaete wordt wakker met een barstend hoofd en een gespannen blaas. Hij heeft een kater. Niets ongewoons. Tot hij vaststelt dat hij niet thuis in zijn vertrouwde bed ligt, maar in een hotelkamer. En het wordt nog gekker. In plaats van het herkenbare lichaam van zijn vriendin Annelies ligt er iemand anders naast hem. Een man. Een lijk.

Het leven van Tervaete wordt er niet vrolijker op als hij beseft dat hij opgejaagd wordt door een seriemoordenaar. Die is op zoek naar delicatessen: menselijke harten.

*****

Benny Baudewyns heeft met Hartenvreter zijn tweede humoristische thriller geschreven met Ronny Tervaete in de hoofdrol, een geweldig personage dat duchtig op de lachspieren werkt. De manier waarop de schrijver de dialogen en gedachtegangen weergeeft van Tervaete is buitengewoon levendig en amusant. 

De plot is zeer goed geconstrueerd. Korte hoofdstukken met afwisselend Maurice en Ronny in de hoofdrol. En dan worden er door Maurice nog uitstappen naar zijn jeugd gemaakt die zeker relevant zijn voor het verhaal. Variatie dus.

Het is een misdaadverhaal dat om een ontknoping vraagt. Naarmate je verder komt in het boek, ontpopt het zich tot een echt politioneel onderzoek, door middel van deductie komen ze steeds dichter bij de ontknoping. De kompaan van Tervaete, zijn allerbeste vriend Francis Lemaitre, steekt immers ook een stevig handje toe. De politie speelt geen noemenswaardige rol in dit opmerkelijke verhaal en wanneer ze dan toch in beeld verschijnen, is het op zijn minst merkwaardig te noemen. Uiteindelijk draait het verhaal rond de begrafenisondernemer en de hartenvreter en hoef je er niet over na te denken of dit wel allemaal klopt.

Een goed uitgedacht verhaal dus met zelfs nog wat nevenuitstapjes die de verschillende karakters in de verf zetten. En het wordt warempel nog spannend ook.

Hartenvreter is net als De lijkenpikker een heel erg onderhoudend verhaal dat super vlot leest, je hoeft niet erg na te denken en je kan je helemaal laten gaan met de kapriolen van Tervaete. En de humor is niet te versmaden. Puur leesplezier ook al kun je je dit niet realistisch voorstellen.

Eerder: De Antarctica theorie, De lijkenpikker

Uitgeverij: Vrijdag (2016) - 408 blz.