Schokgolf - Frank van Zwol

Tom Brandt, oud-marinier en natuurfotograaf, raakt tijdens een reportage voor National Geographic betrokken bij een ernstig ongeval in een vulkaankrater op IJsland. Was er sprake van een toevallige aardbeving of hadden de mysterieuze trillingen een andere oorzaak?

Als Tom wil uitzoeken wat er precies is gebeurd, mengt zijn tweede werkgever, de Militaire Inlichtingen- en Veiligheidsdienst, zich in de zaak en stuurt hem met een groep geologen dwars door het ruige en onherbergzame binnenland om undercover een onderdeel van een geheim wapen te testen. De internationale groep wordt vanaf het begin van de expeditie geteisterd door sabotage en tegenslag en bovendien lijkt iedereen een eigen agenda te hebben.

Ondertussen is een IS-cel bezig met de laatste voorbereidingen voor een aanslag die alles wat de wereld tot dusver aan terroristische aanslagen heeft gezien laat verbleken.

****

Frank van Zwol is een Nederlandse schrijver en avonturier. Dat laatste vertaalt zich in zijn schrijven, actie en avontuurlijke weetjes uit de eerste hand. Ze zijn dan ook levendig beschreven.

Het feit waarrond dit boek gebouwd is, is de vulkaanuitbarsting onder de gletsjer Eyjafjallajökull - een tongbreker, spreek dit maar eens uit - in maart en april 2010 op IJsland die leidde tot grote overstromingen en evacuaties. Het Europese vliegverkeer is toen ook danig verstoord geweest door de grote vulkanische aswolk van meer dan 8 kilometer hoogte. Dagenlang heeft de vulkaan toen het nieuws beheerst.

Frank van Zwol heeft een vlotte schrijfstijl en komt nogal eens grappig uit de hoek. Het is 'm vooral te doen om de actie en de spanning. Daar slaagt hij met vlag en wimpel in. Het leesplezier ligt dan ook hoog. Tegenover Niemandsland heeft hij minder complimenten ivm amoureuze perikelen maar de psychologische uitdieping blijft evengoed op een laag pitje staan. In een actieboek is dit echter helemaal oké.

Hij heeft de plot erg goed opgebouwd en de spanning stijgt. En dan tussendoor wat grappige scènes, zoals de advocatenpraat, altijd goed.

Schokgolf is een boek dat helemaal smaakt. Tom Brandt is een personage dat aanspreekt, hij mag gerust nog eens optreden in een boek van Frank van Zwol. Een dikke aanrader, zeker voor de liefhebbers van actie, ook omdat het met een vleugje historische feiten onderbouwd is, een groot vleugje eigenlijk.

Eerder: Niemandsland

Uitgeverij: Karakter Uitgevers (2016) - 316 blz.

Piep zei de muis - M.J. Arlidge

In een leegstaand huis wordt een vermoorde man gevonden. Niet veel later wordt zijn hart bij zijn vrouw en kinderen bezorgd. Inspecteur Helen Grace weet dat hij niet het laatste slachtoffer zal zijn. Maar waarom is een gelukkig getrouwde man midden in de nacht zo ver van huis?

De media hebben het over een omgekeerde Jack de Ripper: een seriemoordenaar die aast op vaders met dubbele agenda's. Helen ziet de woede die uit de moorden spreekt. Wat ze niet voorziet, is hoe labiel de dader is - of wat haar tijdens deze zaak allemaal nog te wachten staat.

***

Deze tweede in de Helen Grace-reeks heeft een mooie plot, gruwelijk dat wel maar goed opgebouwd.

Psychologisch mankeert er nog altijd wat aan de personages. Ze komen nog altijd niet helemaal duidelijk over en grijpen nog steeds niet. De focus lag nu meer op het verhaal zelf, ofwel heb ik er meer 'over' gelezen over de persoonlijke verhalen van de spelers. Het verhaal las vlotter als Iene miene mutte. Helen Grace is een personage dat niet altijd even gemakkelijk ligt in het team. Ze krijgt en geeft de nodige tegenstand. De trubbels met haar nieuwe hoofd zorgen wel voor een andere dimensie in het verhaal en dat maakte het boeiend.

De uiteindelijke clou van het verhaal kon ik best smaken. Goed gevonden en beschreven. Je begon zowaar zelfs even sympathie te voelen voor Helen, voor de rest van het boek is dit een bijna onmogelijke opgave. Helen is een persoon die zeer afwijzend en vijandig kan reageren tegen haar collega's.

Piep zei de muis las vlot en was zelfs spannend. Het is een gewoon goed misdaadverhaal. Voor een vierde ster is het nog te vroeg, te weinig goede psychologische insteek en originaliteit.

Eerder: Iene miene mutte

Uitgeverij: Meulenhoff Boekerij (2016) - 382 blz.
Oorspronkelijke titel: Pop Goes The Weasel
Vertaling: Mariëtte van Gelder

Dood de engel - Sandrone Dazieri

Vlak voor middernacht komt in Rome de hogesnelheidstrein vanuit Milaan aan op spoor zeven. Als de conducteur de laatste, meest exclusieve wagon opent, sterft hij bij de aanblik van de verwrongen levenloze lichamen van de veertien passagiers. Welke gruwelijke doodsstrijd moesten zij voeren?

De aanslag wordt via een videoboodschap meteen opgeëist door extremisten. Colomba Caselli, de knappe politieagente met haar breekbare ziel, voelt meteen dat dit verhaal niet klopt. Ze roept de hulp in van de hoogbegaafde Dante, dé expert in menselijk gedrag die door een mist van leugens heen kan kijken.

Colomba had gelijk: de aanval kwam niet van extremisten. Maar van wie dan wel en waarom kozen de daders voor zo'n huiveringwekkende methode? En wie is die mysterieuze, vrouwelijke figuur, die nergens sporen achterlaat, behalve een naam: Giltiné, de Litouwse engel van de doden, even mooi als fataal...

***

Het tweede boek in de reeks met Colomba en Dante en een nieuw verhaal met terugblikken op het vorige. Sandrone Dazieri heeft wel een heel erg apart duo gecreëerd en dat kan niet anders dan gesmaakt worden.

Ook nu heeft de auteur gewerkt met cursieve hoofdstukken aan het begin van elk deel. Een verhaal dat zich ergens in het verleden afspeelt. En dan begint het eigenlijke verhaal met een wel heel erg rare gebeurtenis. Intrigerend. En IS eist de aanslag op, actueler kan je het je niet bedenken. Dazieri gebruikt de actualiteiten veelvuldig in zijn boeken en dat is zeker interessant, je geschiedkundige kennis wordt weer wat opgefrist.

Dazieri heeft heel erg zijn best gedaan met de plot. Die heeft hij vakkundig in elkaar geknutseld en is boeiend. Na Dood de vader is het echter allemaal niet zo verrassend meer, op enkele momenten na dan. De karakters hebben we goed leren kennen in het eerste boek en dat was daar een fascinerend gegeven. Hier wordt dit allemaal niet meer herhaald en dat hoeft ook niet, maar het heeft tot gevolg dat het vooral een actieboek is, zeer filmisch, dat wel. Maar het is niet 'nieuw' meer, de aandacht durft al eens verslappen.

Niettemin was deze Dood de engel een heel erg goed boek. Dazieri is creatief gebleken, nog maar eens. Het boek is zeker een aanrader. En het boek eindigt trouwens met zulk een cliffhanger dat je het volgende boek alleszins ook wil lezen. Colomba en Dante zijn een niet te versmaden duo.

Eerder: Dood de vader

Uitgeverij: Xander Uitgevers (2017) - 523 blz.
Oorspronkelijke titel: L'Angelo
Vertaling: Carolien Steenbergen

De droogte - Jane Harper

Al twee jaar wordt het plattelandsstadje Kiewarra geteisterd door de ergste droogte in honderd jaar. Het land verdort, het vee sterft. Iedereen is de wanhoop nabij. De spanning wordt ondraaglijk als drie leden van een gezin vermoord worden aangetroffen. Luke Hadlers zelfmoord - nadat hij zijn vrouw en zesjarige zoontje van het leven beroofde - laat alle bewoners geschokt achter.

Aaron Falk keert terug naar het stadje waar hij opgroeide om de begrafenis van Luke, zijn vroegere beste vriend, bij te wonen. Hij raakt daar tegen wil en dank betrokken bij het onderzoek naar de dramatische zaak. Als de vragen zich beginnen op te stapelen en het wantrouwen groeit, moet Falk de gemeenschap onder ogen komen die hem twintig jaar geleden heeft verstoten.

****

Jane Harper werd geboren in Engeland en verhuisde op achtjarige leeftijd naar Australië. In haar tienerjaren kwam ze terug naar Engeland en studeerde English and History aan de universiteit van Kent in Canterbury. Ze studeerde nog journalistiek en werkt als dusdanig. In 2008 keert ze terug naar Australië en na een schrijverscursus van drie maanden komt haar eerste thriller uit in 2015 The Dry. De filmrechten zijn ook reeds verkocht.

Dit debuut kent een wereldwijd succes en dit is echt wel terecht. De droogte is een boek dat je onmiddellijk grijpt. Je leeft erg mee met de personages, met allemaal zo wat. Niet simpel maar Harper is daar in geslaagd. 

Twintig jaar geleden is Aaron Falk het kleine stadje ontvlucht. Waarom kom je doorheen het boek te weten en niet alleen door de ontwikkelingen in het verhaal. Regelmatig zijn er herinneringen in cursieve tekst en ook de gesprekken over het verleden worden cursief als herinneringen weergegeven. Aparte stijl - interessant, duidelijk en boeiend. En dan zijn er daar de moorden en de zelfmoord in een gezin. Tegen wil en dank belandt Aaron uiteindelijk toch in het onderzoek, onofficieel en ondanks de tegenstand die hij ondervindt in het stadje en die niet min is.

Dit is zo'n boek dat boeit van begin tot einde ook al is het een traag boek. Heden en verleden worden vakkundig door elkaar geweven en het onderzoek naar de moorden en zelfmoord krijgt langzaam maar zeker vorm. En dit tegen een achtergrond van een broeierige hitte die van het boek afstraalt. 

De droogte is een heel erg goed debuut. Niet spannend op de klassieke manier, je valt zeker niet van je stoel, maar de plot is dermate zorgvuldig opgebouwd dat je toch gekluisterd zit aan het boek. Ook de levensechte personages versterken dit effect. Deel twee met Aaron Falk, Force of Nature verschijnt binnenkort en dan is het wachten op de Nederlandse vertaling. Hoezee!

Uitgeverij: A.W. Bruna (2017) - 334 blz.
Oorspronkelijke titel: The Dry
Vertaling: Catalien en Willem van Paassen