Morgenster - Wim Menheer

In Antwerpen wordt een arme, eenzame man vermoord. Zijn schedel is met een verwoestende kracht verbrijzeld en een van zijn ogen is verdwenen.

Rechercheur Hans Pelsmaeckers leidt het onderzoek dat raadselachtiger wordt als er een tweede en daarna een derde man op identieke wijze wordt vermoord. Naast het onderzoek maken we kennis met Kevin, de zoon van Hans Pelsmaeckers. Kevin is 16 jaar en een supertalent bij Antwerp FC en wordt door de supporters en zijn vader op handen gedragen.

*

Wim Menheer (geboren 1937, Borgerhout) is een Vlaams auteur maar ook dichter, redacteur en fotograaf. Zijn eerste thriller dateert van 1998. De meesten van zijn boeken heeft hij in eigen beheer uitgegeven. Morgenster is uitgegeven door de Nederlandse uitgeverij Ellesy en is zijn vijfde thriller.

Waar zullen we beginnen? Met het begin. Wat me in eerste instantie stoorde waren de botte en platte uitspraken, op het vulgaire af soms. Ik heb ze niet genoteerd, maar het waren er nogal wat. Zo zijn er de vrouwonvriendelijke uitspraken. Een vrouw die nieuw was in het corps, werd onmiddellijk beoordeeld op uiterlijke en seksuele capaciteiten. Wat verder in het boek, niet zo gek veel dagen later, belandt ze dan al in bed met een collega. Er werd doorheen heel het boek ook te pas en te onpas gerefereerd naar seksuele handelingen. 

De verhouding tussen vrouw en man zijn redelijk cliché, er zijn weinig of geen boeken die ik gelezen heb waar er verschil gemaakt wordt tussen de geslachten wat betreft onderzoek en verhoudingen. Sommige uitspraken stootten me tegen de borst. Ook werd er soms weinig respect getoond voor mensen, sommigen dan toch, als ze niet in Hans zijn straatje passen, maar zelfs de vermoordde mannen kregen oneerbiedige uitspraken over zich.

De schrijver gebruikt in het boek Vlaamse en ook Antwerpse taal en uitspraken. Hij licht dit toe in een voorwoord. Als Vlaming had ik hiermee totaal geen moeite zelfs zonder voetnoten, maar het heeft geen meerwaarde.

Dan is er daar nog het hoofdpersonage, rechercheur Hans Pelsmaeckers. Hij wordt voorgesteld als een man die er zo goed als nooit naast zit en alles kan oplossen. Een super rechercheur. In dit onderzoek maakt hij dit niet waar volgens mij. Oké, dat hoeft ook niet, hij heeft collega's. Maar. De belangrijkste opmerking hier is de presentatie van zijn persoon zelf. Op een gegeven moment gaat hij totaal los op de man die zijn zoon gekwetst heeft op het voetbalveld. Hij wordt geschorst. Uiteraard. Maar. De man wordt vervolgens halvelings vergoelijkt en mag de zaak zijdelings blijven opvolgen, hij is immers zó goed. Maar het duurt niet lang of hij wordt weer volledig in het onderzoek betrokken en mag terugkomen. Agressiviteit is blijkbaar geen issue. Zulk een stelling overbrengen kan in mijn ogen absoluut niet.

De tekst op de achterflap is heel erg uitgebreid. Nog een beetje erbij en heel het verhaal staat in het kort erop. Wie heeft dit bedacht. De plot wordt voor een groot stuk verraden, toch het voetbaldeel. Ook de cover verraadt een en ander. Van spanning kan je dus ook al niet spreken in dit boek.

Het boek start echter wel redelijk goed. Een moord. Het team komt ter plaatse. En dan begint de tweede verhaallijn, Kevin en zijn voetbalcarrière. De eerste helft van het boek wordt daar zoveel plaats voor ingeruimd, dat de lezer zich al kan afvragen of dit een misdaadverhaal is of een verslag over voetbal. Het had een functie in het verhaal bleek uiteindelijk, maar het had gerust minder gekund. Naast deze twee verhaallijnen heeft de auteur ook nog aandacht voor de persoonlijke kant van zijn rechercheur Hans. Dat geeft een meerwaarde aan het verhaal, psychologische uitdieping van de karakters. Het is echter een heel dun boekje en daardoor is er minder plaats ingeruimd voor het eigenlijke misdaadonderzoek. Slechts dik halverwege kwam dit maar goed opgang.

Als je deze bedenkingen los laat, kom je bij de plot zelf. En het moet gezegd, aan de plot scheelde er helemaal niets. Integendeel. Het was een goede en zat knap in elkaar. En dan uiteindelijk aan het einde toch een beetje spanning. Daarnaast heeft de auteur het verder ook op zich wel goed geschreven, zijn taalgebruik is in orde.

Dit boek heb ik gelezen met veel ergernis. Dat het uitgeraakt is, komt doordat het geen dik boekje is en omwille van de goede plot. 

Uitgeverij: Ellesy (2016) - 227 blz.

Nacht in Parijs - Michael Berg

Chantal Zwart geniet in Parijs van de vrijheid die het leven als freelance journaliste haar biedt. Op een nacht krijgt ze een telefoontje van Naomi, een oud-studiegenoot uit Nederland, die haar om hulp smeekt. Naomi is in Parijs meegegaan met een aantrekkelijke Fransman, die dezelfde avond nog aan een hartaanval is bezweken. In paniek heeft ze het op een lopen gezet.

Wanneer Chantal erachter komt dat de man een bekende politicus is, gaan alle alarmbellen rinkelen. Dit is groot nieuws en zij krijgt de primeur op een presenteerblaadje aangeboden Ze vindt het huis waar Naomi die fatale nacht heeft doorgebracht, maar het lijk is verdwenen. In haar zoektocht naar de waarheid raakt Chantal verstrikt in een web van intriges, leugens en harde criminaliteit...

*****

Mijn eerste kennismaking met Michael Berg en onmiddellijk omver geblazen. Deze Nederlander studeerde Nederlands in Amsterdam en was leerling aan de Kleinkunstacademie. Hij was zanger, muzikant, werkte bij de publieke omroep en schreef liedjes, columns, radioteksten en hoorspelen. In 2004 verhuisde hij naar Frankrijk om er te gaan schrijven en in 2008 kwam zijn eerste thriller uit.

Dit vijfde boek van hem leest als een trein, je kon niet anders dan je telkens verheugen om er verder in te gaan lezen.

Nacht in Parijs heeft een super goed geconstrueerde plot. Niet simpel echter. Er zijn vele verhaallijnen, een uitstapje naar een dagboek, rechtse politiek wordt aan de kaak gesteld, de behandeling van Roma's, zelfs het revolutiejaar 1968 speelt mee. Uiteindelijk zal ook blijken dat al deze dingen het verhaal completeren. Het lijkt bijna té veel om in één boek te zitten, maar toch slaagt de auteur erin om het om te toveren tot een spannend verhaal. En heel lang blijf je in het ongewisse. Wat kan er in hemelsnaam gebeurd zijn. Zelfs het verhaal van de huurmoordenaar werd gepresenteerd en toch bleef het spannend.

De karakters worden slechts miniem uitgewerkt. Enkel hetgeen nodig was voor het verhaal kwam aan bod. Maar het was net genoeg om het verhaal de duiding te geven die het nodig had. Je begrijpt hoe en waarom iedereen handelde en zo verstond je zelfs de huurmoordenaar. Je kon vooral meeleven met Saimir, de jonge zigeuner en met de gepensioneerde maar nu plaatsvervangende hoofdcommissaris Jarre.

Nacht in Parijs is een top boek. Veel actie, spanning en een fantastische plot. Ik vraag me af waarom ik nooit eerder iets las van Michael Berg. En het is dan nog een Nederlandstalig schrijver. Een dikke aanrader.

Uitgeverij: The House of Books (2012) - 414 blz.

De mythe van Methusalem - Jo Claes

In een Leuvens lab voor stamcelonderzoek wordt een fenomenale ontdekking gedaan waarmee veroudering drastisch kan worden afgeremd. Terwijl de hele wetenschappelijke wereld met verstomming is geslagen, pleegt het hoofd van het lab zelfmoord tijdens zijn vakantie op Kreta.

Andreas Kurver, freelancejournalist, heeft zo zijn bedenkingen bij de spectaculaire ontdekking en besluit de zaak te onderzoeken. Tegelijkertijd wordt hoofdinspecteur Thomas Berg benaderd door de verloofde van de overleden professor die ervan overtuigd is dat haar vriend werd vermoord.

Berg heeft intussen de mooie Haynee Deferm leren kennen die als assistente in het lab werkt. Hij ondervindt heel wat tegenkanting tijdens het onderzoek, maar als ook in Leuven iemand in verdachte omstandigheden zelfmoord pleegt, wordt voor iedereen duidelijk dat er veel meer aan de hand is dan op het eerste gezicht lijkt. Wat Berg ontdekt, tart elke verbeelding...

***

De zevende misdaadroman van Jo Claes in de reeks rond Thomas Berg die in 2008 startte met De zaak Torfs. 

En er zijn enkele constanten in zijn boeken. Steevast heeft hij een kunstwerk op de cover staan dat ergens te vinden is in Leuven. Ditmaal De arm van Adam, een beeld van Luk van Soom dat te vinden is vlak voor het bloedtransfusiecentrum van het UZ Leuven. Om het naadloos te doen aansluiten bij het thema van zijn verhaal heeft hij zich de vrijheid gepermitteerd om het te verplaatsen tot aan het lab voor stamcelonderzoek.

Dit is gelijk dus het thema waar heel het boek om draait, een thema dat al van in de oudheid de mens interesseert maar de laatste jaren ook onder de publieke aandacht is gekomen. De veroudering van de populatie en de daarbij horende kwalen zijn een grote zorg geworden in de samenleving. Hiervan getuigen de boeken die geschreven worden voor het grote publiek zoals bijvoorbeeld De voedselzandloper en Veroudering vertragen van Kris Verburgh en Hoe wordt ik 100? van William Cortvriendt. Het eeuwige leven of het verlies ervan, iedereen heeft er wel eens over nagedacht.

Een ander vast element in de boeken van Claes zijn de al dan niet Latijnse spreuken en de vele mythes die hij aanhaalt. De titel De mythe van Methusalem, verwijst naar een aartsvader, de oudste mens aller tijden volgens de Hebreeuwse bijbel, 969 jaar maar liefst.

Verder heeft hij nog enkele weetjes van opmerkelijke Leuvense plaatsen en dingen verwerkt. In zijn nawoord legt hij uit waar ze te vinden zijn. Je wordt echt wel in de verleiding gebracht om al die dingen eens te gaan opzoeken in Leuven. 

Allemaal goed en wel maar daarnaast heeft hij natuurlijk ook nog een verhaal gebracht. Het is net zoals altijd heel netjes gecomponeerd. Op tijd en stond duiken er aanwijzingen op en vordert het onderzoek. Knap. Het einde is ook nog verrassend. De personages zijn zoals altijd levensecht. De auteur weet ze zeer realistisch neer te zetten en laat je zelfs meeleven met hen. 

De mythe van Methusalem is een boek dat aanspreekt. Het is niet zozeer dat het spannend is maar het heeft een doordachte plot, mooie personages en een verrassend einde. En je kan weer eens nadenken over 'ouder worden'. Het boek belicht heel wat aspecten rond het thema.

Eerder: Het oog van de naald, De zaak Torfs, De blinde vlek, Dood in december, Tot de dood ons scheidt

Uitgeverij: Houtekiet (2014) - 406 blz.

Poppenhuis - David Hewson

Sinds zijn tienerdochter Anneliese spoorloos verdween, is Pieter Vos een gebroken man. Hij maakte naam bij de Amsterdamse politie, maar nu leeft hij teruggetrokken op een woonboot. Totdat de jonge rechercheur Laura Bakker hem wijst op een nieuwe vermissing met dezelfde kenmerken als de verdwijning van zijn dochter.

Het slachtoffer is Katja Prins, de dochter van een politicus met een verborgen agenda. Met de provinciale maar intrigerende Laura stort Vos zich op de zaak. Ze ontdekken oude geheimen die al snel bloederige gevolgen krijgen. Vos houdt echter obsessief vol, in de hoop op een aanwijzing over het lot van zijn dochter.

***

De Brit David Hewson heeft zich na zijn Nic Costa reeks gestort op een nieuwe, de Pieter Vos & Laura Bakker serie. En hij heeft zijn actieterrein van Rome, Italië naar Amsterdam in Nederland verplaatst. Tussendoor heeft hij nog de verboeking van de 3 spannende seizoenen van de Deense tv-serie The Killing op zich genomen.

Na Het verkeerde meisje, de eerste in de serie, heb ik eindelijk de start van de serie gelezen. Niet verkeerd deze serie. Hewson heeft een mooie plot uitgedokterd, niet de simpelste, je mag dus best attent zijn tijdens het lezen. Het verhaal verloopt echter traag. De auteur wil echt alles gezegd hebben waardoor het verhaal verzandt in de details. Sms'jes allerhande, vele personages, herhalingen, het helpt niet om het overzicht te bewaren in het geheel en het komt de spanning niet ten goede.

Het duo Vos en Bakker mag er wezen, geen van beiden gewoontjes, boeiende personages. Hewson durft dezelfde karaktertrekken en eigenaardigheden echter nogal eens te herhalen. Ook de andere personages probeert hij wat achtergrond mee te geven.

Al bij al een redelijk boek deze Poppenhuis. Als je bij de zaak blijft, leest het vlot. Algemeen kan je wel zeggen dat het boek een té veel is en dit is funest voor het spanningsniveau. Maar het is een goed opgebouwd verhaal met interessante personages en zeker het lezen waard.

Eerder: De engelen des doods, Het zevende sacrament, De Romeinse lusthof, Blauwe demonen, Het verkeerde meisje

Uitgeverij: Meulenhoff Boekerij (2014) - 382 blz.
Oorspronkelijke titel: The House of Dolls
Vertaling: Henny van Gulik

Nooit meer bang zijn. Het verhaal van Yazan, een oorlogsvluchteling in België - Karen De Becker en Yazan Rajab

Oorlogsvluchtelingen zijn mensen zoals u en ik. Veel vaker worden ze beschouwd als nummers of - nog erger - als profiteurs. Nochtans zijn het meestal heel normale mensen die op zoek gaan naar vrede, geluk en een betere toekomst.

Een van hen is Yazan, een jonge twintiger uit Syrië, intelligent, goedlachs en doodgewoon. Hij kende tot voor kort een zorgeloos bestaan als student in Aleppo waar hij opgroeide in de schoot van een welgestelde, liefdevolle familie. Tot de revolutie in zijn land uitmondde in een bloedige burgeroorlog. Wat volgde was een vlucht voor het geweld en een zoektocht naar een menswaardig bestaan. Een hallucinante tocht die via Turkije, Griekenland, Italië en Zweden halt hield in België waar hij hoopt op een nieuw leven zonder angst.

Het tragische, maar tegelijk ook hartverwarmende verhaal van Yazan is het verhaal van zoveel vluchtelingen. Het zal u niet onberoerd laten.

*****

Verbijsterend en schokkend. Het moet je maar overkomen, moeten vluchten uit je eigen land en meestal dan nog met veel ellende achter de rug. En dan is het nog niet gedaan.Wat deze vluchtelingen moeten meemaken is hemeltergend en zoals hij het zelf ervoer, mensonterend.

Er wordt niet veel achtergrond gegeven van de situatie in Syrië, maar dat hoeft ook niet. Zeer beknopt kom je het toch te weten en het nieuws staat er bol van. Je moet al van een andere planeet komen om er niets van opgevangen te hebben.

Karen De Becker heeft het verhaal zeer integer gebracht, zonder franje maar krachtig en substantieel. Er staat geen woord te veel, ook geen te weinig. 

Yazan kwam in contact met Vluchtelingenwerk Vlaanderen en dat was zijn redding. Als vluchteling heeft hij daar zelf geholpen, het grootste deel van de tijd kon hij toch niet anders dan wachten door het verloop van de procedure. De asielcrisis brak uit rond die tijd, vluchtelingen stonden in lange rijen aan te schuiven voor de Dienst Vreemdelingenzaken en moesten de nacht in open lucht doorbrengen, aan het WTC-gebouw of in het Maximiliaanpark in Brussel. De asielcrisis woedde toen in alle Europese landen.

Yazans verhaal kun je beknopt ook lezen op de site van Vluchtelingenwerk Vlaanderen en op hun blog hoe hij terecht kwam bij een uitgever die het verhaal van een vluchteling wou vertellen.

Zulk een autobiografisch boek zou ik normaal niet quoteren, je kan een levensverhaal niet beoordelen (of het moest gaan over de schrijfstijl). Maar omdat dit verhaal absoluut gelezen moet worden, geef ik ze toch! Stel je maar eens in Yazans plaats, je moet er niet aan denken. Lezen mensen!

Uitgeverij: Borgerhoff & Lamberigts (2016) - 197 blz.

De doodsvogel - Samuel Bjørk

Een tienermeisje lijkt ritueel vermoord te zijn en het onderzoeksteam van Holger Munch wordt op de zaak gezet. De bijdrage van superrechercheur Mia Krüger is cruciaal, maar ze worstelt met zelfmoordneigingen en verslaving. Dan duikt er een verontrustend filmpje op dat nieuwe details prijsgeeft. Nog net in beeld zien we de contouren van iemand die verkleed is als uil: de doodsvogel.

Ondertussen zit Munchs dochter midden in een emotionele crisis en wordt ze in een romantische affaire getrokken die haar op het pad brengt van een zeer zieke geest...

****

De tweede in de serie rond Mia Krüger en Holger Munch van de Noor Samuel Bjørk is net als de vorige een schot in de roos.

Het is geen simpele plot. Bjørk maakt gebruik van verschillende verhaallijnen en ook nog enkele persoonlijke verhalen van de verschillende teamleden passeren de revue. Het is echt mooi om te zien hoe de plot zich stap voor stap ontvouwt en hoe je merkt dat alles in elkaar begint te grijpen. Een aanwijzing hier, een spoor daar. De extra info die je als lezer krijgt, drijft de spanning op. Je voelt dat er dingen te gebeuren staan. En dan voor je het weet, dient zich de finale aan.

De auteur portretteert zijn personages op een realistische wijze. Mia Krüger krijgt echter zoveel tijd toegemeten dat het erover is. Je begint daar al bijna over te lezen. Dit is het tweede deel in een serie en toch kan je dit deel ook op zich lezen. De verschillende spelers worden voldoende uitgediept zodat je volledig mee bent.

De doodsvogel is een heel gevarieerd verhaal met verrassende wendingen en interessante personages. De Scandinavische schrijverswereld is absoluut een topschrijver rijker.

Eerder: Ik reis alleen

Uitgeverij: Luitingh-Sijthoff (2016) - 366 blz.
Oorspronkelijke titel: Uglen
Vertaling: Renée Vink

Huivering - Bernard Minier

Een reeks onverklaarbare moorden zet het Franse universiteitsstadje Marsac op zijn kop. Een dode professor, een verbrande Zweedse kunstenaar en een door honden aangevreten dierenvriend... Wie is het zieke brein achter deze gruwelijke moorden?

Politiecommandant Servaz wordt op de zaak gezet. Al het bewijsmateriaal duidt in de richting van Julian Hirtmann, de meest gevreesde seriemoordenaar aller tijden. Maar kan de tbs-patiënt, waarvan niemand na zijn ontsnapping uit de psychiatrische kliniek ooit nog iets vernam, daadwerkelijk schuldig zijn?

Samen met zijn team probeert Servaz de duistere praktijken te ontrafelen. Maar als de zaak plotseling een heel persoonlijke dimensie aanneemt, wordt de politiecommandant tot het uiterste gedreven.

****

De tweede van Bernard Minier in een serie rond politiecommandant Martin Servaz. Minier groeide op aan de voeten van de Pyreneeën en daar speelt het verhaal zich ook af.

Tussen zijn eerste zaak met Hirtmann in Een kille rilling en deze zitten 18 maanden. Hirtmann is nog altijd spoorloos. Niemand heeft hem nog gezien. En toch zijn er aanwijzingen in zijn richting. Servaz bijt zich vast in de strijd, zijn dochter en zijn ex-vrouw lijken immers betrokken te zijn in dit onderzoek.

Minier slaagt er in om de lezer, alsook Servaz, voortdurend te verrassen met onverwachte plotwendingen. De plot in zijn geheel zit dan ook knap in elkaar. Het is geen dun boek - alhoewel de bladvulling daar ook voor iets tussen zit - en toch gebeuren er steeds dingen zodat je echt wel verder wil lezen. De misdaden op zich zijn gruwelijk, de auteur neemt geen blad voor zijn mond. Maar in het geheel van het boek verdwijnt dit naar de achtergrond.

Zijn personages komen heel realistisch over. Geen overdreven uitdieping maar net genoeg om je de spelers te kunnen voorstellen of mee te leven. De verhouding tussen Servaz en zijn ex-vrouw enerzijds en dochter anderzijds waren interessant. Maar ook Irene Ziegler verschijnt weer ten tonele, ook al zo'n speciaal en boeiend figuur. En dit tegen de achtergrond van het WK voetbal in Zuid Afrika, juni 2010.

Huivering is een heel mooie thriller met een super goede onderzoeksplot naar de dader. Aan het eind ook hier nu weer de verwachting van een vervolg. Deel drie in de Servaz serie is ondertussen ook vertaald, dus dat komt goed.
Eerder: Een kille rilling

Uitgeverij: Xander Uitgevers (2015) - 596  blz.
Oorspronkelijke titel: Le Cercle
Vertaling: Textcase