Ze komt nooit meer terug - Hans Koppel

Mike Zetterberg woont met zijn vrouw Ylva en hun dochtertje in een huis net buiten Helsingborg. Op een dag komt Ylva niet thuis uit haar werk. Mike gaat er aanvankelijk van uit dat ze iets is gaan drinken met wat collega's, maar als ze de volgende ochtend nog niet thuis is, vreest hij het ergste. De politie beschouwt hem als hoofdverdachte. Mike vecht om zijn onschuld te bewijzen én probeert zo goed en zo kwaad als het kan zijn verdriet de baas te zijn om hun dochtertje te beschermen. Hij is onwetend van het feit dat Ylva nog leeft en zich op een steenworp afstand van hun huis bevindt. Haar ontvoerder speelt een wraakzuchtig, sadistisch spel dat teruggaat naar een tragedie in hun beider verleden. Zal Ylva ooit kunnen terugkeren naar huis?

****

Dit thriller debuut van Hans Koppel is een geweldig goed boek geworden, een redelijk dun boek maar hij bezondigt zich dan tenminste ook niet aan overdadige en overbodige beschrijvingen. 

De eerste hoofdstukken zijn verwarrend, er treden enkele personages in op waarvan je niet weet wat ze met het verhaal te maken hebben. Daarna is er dan de ontvoering van Ylva. Het verhaal dendert voort in korte hoofdstukken en in een gemakkelijke schrijfstijl, de auteur is in de eerste plaats een schrijver van kinderboeken. Dit boek heeft hij trouwens gepubliceerd onder een pseudoniem.

Een nadeel van een dun boek is dan natuurlijk ook dat het een minimale uitwerking heeft onder andere van de personages, met enige verdieping zou het misschien toch beter beklijven, nu was dit niet het geval. Een gemiste kans toch. Maar het neemt niet weg dat het een heel goed boek is. Niet extreem spannend maar als basis heeft het wel een goed plot.

Met sommige dingen komt Koppel origineel uit de hoek. De manier waarop Ylva gevangen wordt gehouden is goed gevonden, dat ben ik nog niet eerder tegengekomen. Het laatste hoofdstuk is ook zo'n origineel idee, het is geformuleerd in één lange zin, een dikke twee bladzijden toch. En toch is het begrijpelijk, ik had het zelfs maar door na het lezen van een andere recensie dat het op die manier geschreven was. Verwonderd heb ik terug gekeken in het boek.

Ik heb erg genoten van dit korte verhaal. Het is niet altijd even verrassend maar het heeft zeker enkele originele invalshoeken. Het had beter uitgewerkt kunnen worden zeker wat betreft de personages maar op zich had het een heel erg goede plot. Het schept alleszins verwachtingen naar zijn volgende boeken. Ik houd het in het oog. 

Uitgeverij: A.W. Bruna (2012) - 217 blz.
Oorspronkelijke titel: Kommer aldrig mer igen - Vertaling: Corry van Bree  

Regenlied - Donna Milner

Ethies flamboyante moeder stierf op dezelfde dag als Marilyn Monroe, onder al even verdachte omstandigheden. Zij was de spil van het gezin en door haar dood neemt Ethies vader Howard noodgedwongen de zorg op zich voor haar en haar twee broers. Hoewel hij elke avond thuiskomt, is Howard er meestal niet echt bij.

Ethie vraagt zich vaak af waarom haar vader zo teruggetrokken is. Zij is van na de oorlog en heeft hem dan ook nooit gekend zoals hij vroeger was, een liefdevolle man en toegewijde echtgenoot. Howard was een van de honderden Canadezen die na de Japanse aanval op Pearl Harbour naar het Verre Oosten vertrokken. Hij werd krijgsgevangen genomen en moest toezien hoe zijn vrienden aan ziekte en honger bezweken. Toch speelt er bij Howard meer dan deze afschuwelijke herinneringen. Hij draagt een geheim met zich mee dat hij met niemand kan delen.

Als blijkt dat hij de zorg voor zijn gezin niet aankan, krijgt dat dramatische gevolgen. De doortastende Ethie beseft dat zij achter de waarheid moet komen om tot haar vader te kunnen doordringen.

***

Dit tweede boek van Donna Milner is een goede roman maar hij heeft minder indruk gemaakt dan haar eerste Vanuit de verte.

Het verhaal komt heel erg traag op gang. Milner verstaat echter wel de kunst om haar publiek toch bij het boek te houden. Haar inlevingsvermogen in een gezin met zijn verschillende karakters is wel fenomenaal. Daaraan heeft ze haar derde ster te danken voor mij. Ze weet heel erg treffend de sfeer en het gevoel van verlies en ontreddering op te roepen na het overlijden van de moeder van het gezin. De jongste zoon heeft het syndroom van Down en het is heel ontroerend hoe ze dit verwerkt in het hele gezinsgebeuren. Het verhaal speelt zich trouwens af in 1962, toch een heel andere tijd.

Het boek is opgebouwd uit twee verhaallijnen. De tweede verhaallijn is het verhaal van de vader tijdens de tweede Wereldoorlog. Het duurde wel even voor ik interesse kreeg in dit verhaal. Het is een kant van de oorlog waar ik nog niet veel over gehoord of gelezen had, uiteindelijk was het wel boeiend om hier meer over te lezen.

Regenlied is een mooi boekje, vlot geschreven en vooral met veel empathie voor de problemen in een gezin.
Eerder: Vanuit de verte

Uitgeverij: De Kern (2010) - 301 blz.
Oorspronkelijke titel: The Promise of Rain - Vertaling: Jan Smit

De ogenverzamelaar - Sebastian Fitzek

Eerst doodt hij de moeder, dan ontvoert hij het kind. De vader heeft 45 uur de tijd om het kind te vinden. Als de vader daar niet binnen de tijd in slaagt zal het kind overlijden in zijn schuilplaats. Maar dan is de gruwel nog niet voorbij; bij alle teruggevonden kinderlijkjes ontbreekt het linkeroog.

Elk spoor van de moordenaar ontbreekt, maar er is een mogelijke getuige: Alina Gregoriev, een blinde fysiotherapeut die door louter fysiek contact in het verleden van haar patiënten kan kijken. Mogelijk heeft ze recentelijk de ogenverzamelaar behandeld...

*****

Fitzek is een klasse schrijver en dat heeft hij met De ogenverzamelaar maar weer eens bewezen. Het is een super spannend boek geworden en hij heeft zijn creativiteit weer botgevierd zowel wat betreft het onderwerp als de uitwerking. Met elk boek heeft hij andere invalshoeken en originele onderwerpen. Ditmaal maken we kennis met de wereld van de blinden. In zijn nawoord legt hij trouwens ook uit dat hij zijn kennis hieromtrent heeft van de blinden zelf. Het deed je regelmatig eens nadenken en het was interessant. 

Ook in dit boek heeft hij een eigenaardigheidje ingebouwd, hij begint met de epiloog en eindigt met de proloog en het raarst van al, de bladzijden van het boek tellen af ipv op. Dat is even wennen toch, voor zover je de bladzijden in het oog houdt natuurlijk. Het versterkt echter nog meer het gevoel van spanning dat er sowieso is omdat er een deadline is om de kinderen terug te vinden.

En Fitzek heeft het heel ordelijk gehouden, boven ieder hoofdstuk staat er netjes een tijdsaanduiding, nog zoveel uren en minuten tot de afloop van het ultimatum, en er staat ook het personage vanuit wiens perspectief het hoofdstuk geschreven is. Heel handig en gemakkelijk.

Fitzek weet zijn verhalen toch wel heel erg knap te brengen en af en toe zelfs op een humoristische wijze. Spanning, hoogoplopend soms, originaliteit, af en toe gruwelijke scènes, goede plot met verrassende plotwendingen, het zit er allemaal in. Psychologisch is het minder goed uitgewerkt, de personages bleven eerder oppervlakkig, maar het verhaal staat helemaal in het teken van spanning en actie. Het was een boek dat je zo vlug mogelijk wil uitlezen en het was ook nog eens interessant. Het leesplezier lag dan ook zeer hoog en daar doen we het toch voor, vijf sterren dus voor mij.

Eerder: De therapie, De gijzeling, De wreker, De zielenbreker, Het experiment

Uitgeverij: De Fontein (2012) - 362 blz.
Oorspronkelijke titel: Der Augensammler - Vertaling: Sonja van Wierst 

Onze vrouw in Tripoli - Tomas Ross

Op 27 februari 2011 landt een Lynx-helikopter van de Koninklijke Marine op het strand van de Libische kustplaats Sirte om daar een Nederlandse ingenieur en een Zweedse vrouw op te halen. Wat zat er achter deze geheime reddingsactie vlak bij de villa van Khadaffi en wie was de onbekende blonde vrouw? Onze vrouw in Tripoli is Tomas Ross' fictieve reconstructie van deze opmerkelijke gebeurtenis.

Enkele maanden eerder wacht niemand minder dan Mabel van Oranje op een geheime uitnodiging. Ze is lid van The Young Global Leaders, een internationale groep topmanagers die door multimiljardair George Soros wordt gefinancierd.

Ondertussen vlucht de Zweedse Camilla Edström uit Tripoli nadat ze de wereldwijd gezochte terrorist Hassan Tantor heeft gevonden, de man achter wie ze al jaren aan zat. Ze neemt contact op met de Nederlandse oud-diplomaat Willem van Lanschot, die zijn eigen redenen heeft om Tantor te vinden. Tijdens de zoektocht die hem naar Libië voert, raakt Van Lanschot verstrikt in een dodelijk web van intriges, waarbij alles draait om zijn eigen verleden en dat van zijn vermoorde vrouw.

**

Tomas Ross heeft al heel wat boeken op zijn naam staan. Hij schrijft voornamelijk spannende verhalen die als basis een feitelijke gebeurtenis hebben en hij heeft ook een voorkeur voor de Nederlandse Koninklijke familie die hij in verschillende boeken ten tonele voert. In dit boek is het Mabel van Oranje (Mabel Wisse Smit voor haar trouwen met prins Friso) die de show steelt en de feitelijke gebeurtenis is een geheime reddingsactie in Libië.

Tomas Ross heeft een vlot verhaal neergepend, dat kan alleszins gezegd worden. Hij verstaat de kunst om zijn personages levensecht neer te zetten. Maar ik moet zeggen dat ik niet zo gecharmeerd was door het verhaal zelf. Het feit waaraan hij dit verhaal heeft opgehangen maakt niet echt veel indruk en ook de voorstelling van het Nederlandse Koningshuis bracht in mijn ogen geen meerwaarde in het verhaal. Aangezien hij verschillende echte bestaande personages gebruikte, voelde ik me haast een voyeur. 

Er waren ook zovele feiten in het verhaal verwerkt dat de lezer het spoor toch soms wel bijster geraakt. Het zou anders zijn als hij ware feiten zou verwerkt hebben in zijn verhaal, maar in dit boek leek het eerder omgekeerd, er zijn de feiten en daar heeft hij wat fictie rond verzonnen. Het gevolg is dat je het eigenlijke verhaal kwijt raakt, ik vroeg me op den duur al af waar dit verhaal nu eigenlijk over ging, wat de rode draad was. Die reddingsactie, de basis dus van het boek, komt ook maar aan het eind van het verhaal naar voor. 

Voor mij was dit verhaal op zich dus een beetje een tegenvaller. Het grijpt je niet en je wordt er ook niets wijzer van, het is immers geen wereldschokkende gebeurtenis. Af en toe had de auteur ook de neiging om sommige dingen teveel te herhalen. Veel actie was er ook al niet in het verhaal, en als er dan al wat actie was, liep dit verloren in het verhaal, van spanning was er dus helemaal geen sprake.

Met een andere opzet had dit wel een goed boek kunnen zijn. Minder feiten en bestaande personen maar meer een fictieve opbouw rond een strakke plot. Het had zeker ook de spanning ten goede gekomen. Maar zoals gezegd, het verhaal leest vlot, Tomas Ross is een geboren verteller.

Uitgeverij: Cargo/De Bezige Bij (2012) - 457 blz.