Voor ik ga slapen - S.J. Watson

Christine wordt 's ochtends wakker in een vreemd bed, in een vreemd huis, naast een man die ze niet kent. Ze herinnert zich niets van wat er die nacht is gebeurd en besluit snel haar kleren aan te trekken en naar huis te gaan. Maar dan ziet ze zichzelf in de spiegel. Christine herkent zichzelf niet: ze is veel ouder dan ze dacht.

De man vertelt haar dat hij Ben heet, dat ze al tweeëntwintig jaar getrouwd zijn en dat ze in haar eigen huis is. Haar geheugen is jaren geleden aangetast door een ernstig ongeluk. Elke nacht als Christine slaapt worden haar herinneringen gewist. Elke ochtend opnieuw moet iemand haar vertellen wie ze is.

Christine is volledig afhankelijk van Ben. Maar dankzij een dagboek, dat ze op advies van haar dokter bijhoudt, ontdekt ze dat Ben haar lang niet alles vertelt. 

****

Een debuut. Met een toch wel zeer aparte kaft, geen titel, geen naam, het oogt mysterieus.

Het verhaal wordt vanuit de ik-persoon verteld en dat is niet evident met een geheugen van slechts één dag. De oplossing is natuurlijk een dagboek. Watson is er in geslaagd om de lezer hiermee te boeien.

Dat het moeite heeft gekost, is wel duidelijk want het verhaal verslapt soms, daar zijn de herhalingen verantwoordelijk voor. Voor Christine is het natuurlijk allemaal nieuw, elke dag weer. Het overgrote deel van het boek leest als een roman. Toch heeft Watson er langzaam maar zeker spanning weten in te brengen, met dank aan een goed geconstrueerde plot en het overtuigende personage Christine. De verwarring waarmee Christine elke dag weer mee af te rekenen krijgt, heeft hij kunnen overbrengen op de lezer. Verder lezen is de enige optie.

En dan zijn er zo weinig personages in dit boek. De schrijver heeft dan niet veel werk om ze te duiden, maar het maakt het toch ook moeilijker om de lezer te blijven boeien. Maar hier is hij met vlag en wimpel in geslaagd.

Het tweede dagboek deel was goed uitgewerkt, maar met het derde en laatste deel van het boek, stuikt het verhaal echter wat in elkaar. Het is een kort deel en er gebeurt vrij veel, en het tempo ligt zó hoog dat het er zomaar afgehaspeld bij hangt. Tja, hij moest misschien zijn trein halen?

Een andere bemerking is dat het verhaal, een paar keer toch, net de grenzen van de geloofwaardigheid overschrijdt. Zo kan de manier waarop Christine uit de instelling ontslagen wordt, er bij mij niet in.

Maar desondanks heeft dit debuut me overtuigd, het grootste deel van het verhaal was boeiend en interessant en vooral de subtiele manier waarop spanning gecreëerd werd, viel zeer in mijn smaak.

Uitgeverij: Ambo|Anthos (2011) - 332 blz.
Oorspronkelijke titel: Before I Go to Sleep - Vertaling: Caecile de Hoog

De misdaadschrijver - Gregg Hurwitz

Drew Danner, een succesvolle schrijver die in Los Angeles woont, ontwaakt in een ziekenhuisbed met een litteken op zijn hoofd. De politie vertelt hem dat ze hem hebben aangetroffen bij het levenloze lichaam van zijn ex-verloofde terwijl hij een epileptische aanval had. Hij had een mes in zijn hand en er zat bloed onder zijn nagels. Maar Danner zelf kan zich niets meer herinneren. 

Danner weet niet of hij schuldig is of onschuldig. Om de waarheid te achterhalen moet hij de gebeurtenissen die tot de moord hebben geleid reconstrueren alsof het de plot is van een van zijn eigen thrillers. Van schrijver wordt hij hoofdrolspeler én hoofdverdachte in zijn eigen verhaal en hij vindt aanwijzingen die hij misschien opzettelijk, maar misschien ook niet, voor zichzelf verborgen heeft gehouden.

Dan wordt opnieuw een jonge vrouw vermoord... 

***

Mijn eerste boek van Gregg Hurwitz en het was een aangename verrassing.

De auteur heeft een verrassende en vooral originele plot uitgedokterd. Het is echt eens iets helemaal anders.

Ook heeft hij heel wat kleurrijke figuren ten tonele gevoerd. De lichamelijk én innerlijk beschadigde therapeute, een graffiti spuitende jongen die absoluut in de correctieve woonvoorziening wil blijven, en de hond Xena, kruising tussen een dobermann en rottweiler. Het is een heerlijke cocktail van allerlei speciale en ongewone figuren.

Hurwitz heeft ze echter niet tot levensechte personen, of honden, kunnen omtoveren. Ze krijgen net niet genoeg diepgang waardoor het verhaal te oppervlakkig blijft en dus niet beklijft. Je wordt niet meegevoerd in het verhaal. Maar zijn vlotte en luchtige schrijfstijl maakt veel goed en hij weet er grappige elementen in te brengen, alsook enkele ontroerende momenten.

De misdaadschrijver is een goed boek geworden. Het is vooral verrassend en origineel gevonden én met een humoristische schrijfstijl. Het smaakt naar meer. 

Uitgeverij: A.W.Bruna (2008) - 261 blz.
Oorspronkelijke titel: The Crime Writer - Vertaling: Jan Smit

Onder druk - Jeffery Deaver

Sinds een ongeluk tijdens een patrouille is rechercheur Bryan Kessler aan zijn bureau gekluisterd. Op dit moment zit hij op Fraudezaken, waar hij uitsluitend routinezaken behandelt - de grote, interessante zaken worden doorgestuurd naar de FBI. Het verbaast hem dan ook zeer als hij erachter komt dat hij het doelwit is van een 'lifter', crimineel jargon voor iemand die voor de onderwereld informatie achterhaalt - op wat voor manier dan ook.

De lifter die achter Kessler aan zit, is een van de meest beruchte van zijn soort: de doorgewinterde Henry Loving, gespecialiseerd in marteling. Het is aan FBI-agent Corte om uit te zoeken welke geheimen er achter Kesslers schijnbaar onbelangrijke zaken liggen en een meedogenloos spel met Loving te spelen - met Kessler en zijn gezin als inzet... 

***

Actie, actie en nog eens actie.

Deaver heeft echt zijn best gedaan om alle mogelijke actie in dit boek te proppen om het zo spannend mogelijk te maken. Voortdurend wordt er gespeculeerd: waar Loving is, wat zijn strategie is, wie wordt geviseerd, waarom, ... Heel het onderzoek of het 'spel' volgens agent Corte, wordt gekoppeld aan regels van bordspelen, de passie van de agent.
Het werkt, een tijdje toch, maar teveel is teveel. De auteur heeft alles zo doorgedreven dat het erover is en het verhaal helemaal naar de achtergrond verdwijnt. Er worden zóveel mogelijke scenario's en oplossingen naar voren geschoven en uitgewerkt dat de uiteindelijke oplossing helemaal niet meer belangrijk is, als lezer interesseert het je niet meer. Ik moest zelfs al even gaan teruglezen hoe het nu ook al weer zat.
Ook aan de geloofwaardigheid werd er soms geknaagd, het leek soms allemaal té toevallig.
Maar ondanks het enigszins oppervlakkige en té uitgesponnen verhaal, is het een meer dan genietbaar boek. 

Eerder: Het gebroken raam, De slaappop, Spanningsveld, Carte blanche

Uitgeverij: Van Holkema & Warendorf (2011) - 438 blz.
Oorspronkelijke titel: Edge - Vertaling: Jan Mellema

Zielsgeheim - Sharon Bolton

Ondanks haar fascinatie voor de negentiende-eeuwse seriemoordenaar Jack the Ripper heeft de jonge Londense politieagente Lacey Flint nog nooit aan een moordonderzoek gewerkt. Totdat er op een avond een vrouw hevig bloedend door messteken over Laceys auto leunt, in haar armen valt en sterft. Als getuige moet Lacey een gepaste afstand tot de moordzaak houden, maar wanneer ze via een journaliste een brief ontvangt waarin een verwijzing naar Jack the Ripper en naar Lacey staat, blijkt dat onmogelijk. Is er een copycat killer aan het werk? Lacey weet als geen ander dat er volgens het patroon van de negentiende-eeuwse moorden nog meer slachtoffers gaan vallen. En zij kan weleens de volgende zijn... 

*****

Sharon Bolton heeft het weer gedaan, Zielsgeheim is een fantastisch goede thriller geworden. En het is een rechttoe rechtaan thriller zoals haar eerste, Offerande. Geen poespas dus maar bikkelharde actie, lugubere taferelen met dank aan the Ripper en een schitterend onderzoek en naspeuring in de moordzaak.

Het was een heel spannend verhaal, de race tegen de klok in de zoektocht naar een seriemoordenaar is natuurlijk een krachtig wapen, maar het is niet alleen dat. Bolton heeft het in zich om de lezer gekluisterd te houden aan het verhaal. Niet in het minst door de zeer goede én verrassende plot maar je blijft ook in het duister tasten naar de clou. Resultaat is dan ook goed opgebouwde spanning met een spectaculaire finale.

De auteur heeft ook interessante personages neergezet, elk met hun eigen geheimen. 

Sharon Bolton blijft voor mij een top-auteur en ik hoop dat ze nog veel inspiratie heeft.

Eerder: Offerande, Bezwering, Bloedschande

Uitgeverij: A.W.Bruna (2012) - 344 blz.
Oorspronkelijke titel: Now You See Me - Vertaling: Anda Witsenburg

De zaak Torfs - Jo Claes

De Leuvense kunstexpert Pieter Torfs wordt benaderd door een bloedmooie vrouw, Christina Jonckheere. Zij wil Torfs inhuren voor een expertise op een onbekend werk van de laatmiddeleeuwse schilder Martin Schongauer.

Torfs, die een passionele maar bizarre verhouding heeft met zijn assistente, vermoedt dat er iets niet pluis is met het schilderij. Toch aanvaardt hij de opdracht als blijkt dat Christina Jonckheere in meer geïnteresserd is dan in een louter zakelijke relatie.

Na een degelijk wetenschappelijk onderzoek schrijft Torfs een echtheidscertificaat uit en wordt het werk voor een fortuin verkocht. Twee weken later bengelt hij aan een koord in zijn huis. Zelfmoord op het eerste gezicht.

Hoofdinspecteur Thomas Berg bijt zich vast in het onderzoek en ontdekt dat er van zelfmoord geen sprake is. Als enkele dagen later een tweede slachtoffer valt, zit de anders zo rustige universiteitsstad plots opgezadeld met een dubbele moord. 

****

Het eerste boek van Jo Claes in de Thomas Berg reeks en mijn tweede. Daardoor heb ik nu de achtergrond meegekregen die ik in Het oog van de naald gemist heb.

Jo Claes heeft hier toch meer dan een gemiddelde detective neergepend. In de eerste plaats omdat hij een plot heeft bedacht die getuigt van creativiteit en waarvan de clou tot helemaal aan het einde in het duister blijft.

Naast het verhaal heeft de auteur ook vele extra's ingebouwd. Zo word je door de aandacht die gegeven wordt aan de schilder Martin Schongauer en aan het Leuvense museum, geprikkeld om hieromtrent meer te lezen of om eens een bezoekje te brengen aan een museum. En dan is daar nog zijn kennis van oude verhalen, al dan niet bijbels. Zo kom je toch ook weer eens iets anders te weten.

Wat ook nog opvalt, is dat de personages mooi zijn uitgewerkt én vooral zeer realistisch. Zo wordt er na de afhandeling van de zaak, gevierd met het korps, dat is iets wat je niet vaak tegenkomt in boeken, maar het is een aangename afsluiter. En dan de beschrijving van de woonst van Thomas Berg, je krijgt zó zin om daar ook eens te gaan vertoeven en te genieten van zijn culinaire prestaties. 

De zaak Torfs is geen spannend boek. Het eerste deel was zelfs aan de trage kant en iets te uitgesponnen maar dat werd helemaal goed gemaakt vanaf de moord en de intrede van Thomas Berg in het Leuvense politiekorps en het begin van hun politieonderzoek naar de moord. Dit thriller debuut van Jo Claes mag er absoluut wezen.

Eerder: Het oog van de naald

Uitgeverij: Houtekiet (2008) - 365 blz.

Oorlogskind - Camilla Läckberg

Oorlogskind is de vijfde thriller over politieagent Patrik Hedström en Erica Falck. Dit keer draait het verhaal om Erica's moeder: waarom heeft zij al die jaren een oude nazi-medaille bewaard? Met die vraag blijft Erica worstelen. Uiteindelijk besluit ze de gepensioneerde geschiedenisleraar Erik Frankel te bezoeken, een expert op het gebied van militaire onderscheidingen. Maar Frankel gedraagt zich vreemd en geeft ontwijkende antwoorden. 

****

Dit boek van Läckberg is misschien wel haar beste van de eerste vijf.

En we zitten weer een stapje verder in het levensverhaal van de hoofdspelers. Zo is het dochtertje van Patrik en Erica nu een jaar oud en is Patrik aan de beurt om de zorg voor haar op te nemen terwijl Erica aan het werk gaat thuis als schrijfster. Het is dan ook Erica die ditmaal de hoofdrol speelt in het onderzoek, niet het politieonderzoek alhoewel ze hier ook hulpvaardig is, maar ze wil haar moeder leren kennen en te weten komen hoe ze geworden is zoals ze was, weinig liefdevol naar haar twee dochters toe. Dit onderzoek loopt parallel met het politieonderzoek naar de moord op Erik Frankel die een jeugdvriend was van Elsy, haar moeder.

De plot is echt wel knap geconstrueerd, ook dankzij het dagboek verhaal van eind van de oorlogsjaren. Het is een boeiend verhaal geworden. Läckberg heeft haar personages heel menselijk en intrigerend neergezet en dit verhoogde alleen maar het leesplezier. Het had allemaal misschien wel wat beknopter gekund maar geen erg, het verveelde niet. En tussendoor kwamen de perikelen van Patrik als vader aan bod en andere familiale bezigheden. Het boek kreeg zo enigszins roman allures.

Een zeer goede detective deze Oorlogskind, niet spannend maar heel erg onderhoudend.

Eerder: IJsprinses, Predikant, Steenhouwer, Zusje

Uitgeverij: Ambo|Anthos (2009) - 476 blz.
Oorspronkelijke titel: Tyskungen - Vertaling: Elina van der Heijden en Wiveca Jongeneel