Op een nacht rijdt Paul Davis over een afgelegen weg naar huis en ziet daar een moordenaar die zich van twee lijken probeert te ontdoen. De aanvaring kost hem bijna zijn leven en levert hem PTSS en een zware depressie op. In een poging hem op te vrolijken geeft zijn vrouw Charlotte hem een typemachine. Maar het cadeau vergroot de problemen. Paul is ervan overtuigd dat de machine bezeten is en 's nachts uit zichzelf typt. Alleen hij kan het geluid horen, Charlotte merkt er niks van.
Paul gelooft dat het apparaat verbonden is met de moordenaar die hij heeft ontmaskerd. De moordenaar liet zijn slachtoffers excuses aan hem typen voor hij hun levens beëindigde. Is de typemachine werkelijk verbonden met de moordenaar en moet Paul vrezen voor zijn leven? Of is hij aan het doordraaien en is het echte gevaar... Paul zelf?
**
Sinds Linwood Barclay in 2007 begon te schrijven is er wel ongeveer ieder jaar een boek uit zijn pen gerold. Een goede zaak, hij komt vaak origineel uit de hoek. Zo is er in dit boek een typemachine die zichzelf blijkbaar niet in de hand heeft, magie of een truc?
Het boek begint daar waar het voor Paul begon, zijn mentor die zich probeert te ontdoen van twee lijken en er bijna een derde aan toevoegt, Paul zelf. Hij overleeft het echter maar is wel serieus getekend, hij loopt bij een psychologe. Het begint dus goed, het verhaal. De auteur heeft echter de spanningsboog niet goed kunnen vasthouden. Er sluipt heel veel herhaling in het boek, Pauls problemen worden te pas en te onpas vermeld en uitvergroot.
Barclay had alles een beetje subtieler kunnen aanpakken zodat het onder de huid kon kruipen, maar dit is hier dus totaal niet het geval. Als lezer begin je uiteindelijk een en ander door te krijgen, het slot is bijgevolg niet verrassend.
Van Linwood Barclay verwacht je toch meer. Niemand hoort het is wel een goed boek, het vermaakt zeer zeker maar haalt niet het niveau van zijn vroegere werk.
Eerder: Zonder een woord,
Dicht bij huis,
Vrees het ergste,
Kijk niet weg,
Het ongeluk,
Geloof je ogen,
Een tik op het raam,
Geen veilige plek,
OnhoudbaarBarclay had alles een beetje subtieler kunnen aanpakken zodat het onder de huid kon kruipen, maar dit is hier dus totaal niet het geval. Als lezer begin je uiteindelijk een en ander door te krijgen, het slot is bijgevolg niet verrassend.
Van Linwood Barclay verwacht je toch meer. Niemand hoort het is wel een goed boek, het vermaakt zeer zeker maar haalt niet het niveau van zijn vroegere werk.
Uitgeverij: Meulenhoff Boekerij (2019) - 315 blz.
Oorspronkelijke titel: A Noise Downstairs
Vertaling: David Orthel en Ans van der Graaff
Geen opmerkingen:
Een reactie posten