Wind Gap: een broeierig gehucht in het diepe zuiden van Amerika. Een plaats waar het 'oude geld' nog regeert, maar zich schoorvoetend mengt met het 'gewone' volk. Waar bijna elke tiener aan de drugs is, en de helft van alle inwoners in dezelfde fabriek werkt. Dit is het dorp waar journaliste Camille Preaker opgroeide, en waar ze nooit meer naar terug wil keren. Maar als juist hier twee jonge meisjes op gruwelijke wijze worden vermoord, móét ze erheen om verslag te doen voor haar krant.
Met tegenzin ziet Camille voor het eerst in jaren haar moeder weer, en leert ze haar dertienjarige halfzusje kennen; een vroegrijp meisje met een verontrustende invloed op de jongeren in het stadje. En dan, langzaam, begint het verleden Camille in te halen. Want hoe komt het dat ze zich identificeert met de dode meisjes? Wat is er gebeurd tussen Camille en haar moeder? En wat heeft dit allemaal te maken met de dood van haar zusje, jaren geleden?
**
Volgens Stephen King is deze debuutroman een genadeloos spannend boek maar dit is me nu toch echt overdreven. Meer nog, het is helemaal niet spannend. Maar daarmee wil ik niet zeggen dat het geen goed boek is.
Het verhaal kwam zeer traag op gang en het bleef traag gaan tot aan de laatste bladzijden. Er is blijkbaar een seriemoordenaar aan het werk in Wind Gap, maar dit was niet het overheersende onderwerp. Het boek is in de ik persoon geschreven, Camille is deze ik en ze is journaliste. De rechercheurs voeren het politie onderzoek maar dat is hier niet aan de orde. Camille voert haar eigen onderzoek, ze wordt geholpen of belemmerd door haar banden met dit gehucht en door haar eigen verleden. Eigenlijk is dit het thema in Teerbemind. Camille's verleden wordt langzaam maar zeker uit de doeken gedaan, ze is een beschadigde vrouw.
Het geheel komt redelijk ongeloofwaardig over. Zo kent Camille elk personage dat hier opduikt van vroeger, heel het dorp lijkt onder de drugs te zitten of aan de drank en dan is er nog de verhouding tussen Camille en haar dertienjarige halfzusje, het lijkt gewoon niet mogelijk. En dan de amoureuze en seksuele escapades van Camille, nee, psychologisch zat het verhaal niet juist.
Toch een beetje jammer want de plot is verder wel in orde. Het boek kreeg ook een verrassend einde, maar hier dan toch weer de opmerking dat het er maar afgehaspeld bij stond.
Gillian Flynn heeft wel een goede schrijfstijl, af en toe was er zelfs een spoortje humor te bespeuren maar net niet genoeg om echt van humor te spreken.
Als thriller vind ik dit boek geen aanrader, er is geen spanning en geen goed moordenaars onderzoek, maar de schrijfster heeft duidelijk veel in haar mars.
Uitgeverij: De Boekerij (2006) - 301 blz.
Oorspronkelijke titel: Sharp Objects - Vertaling: Mariëtte van Gelder
Geen opmerkingen:
Een reactie posten