Het hoofd weegt zwaarder dan de benen - Olivier Verhaege

In de zomer van 2014 besluit Olivier Verhaege deel te nemen aan de Spartathlon van 2016, een legendarische non-stoploopwedstrijd van 246 kilometer van Athene naar Sparta. Na een maand voorbereiding begint het hem te dagen: het zal vooral een training van het hoofd worden, eerder dan van de benen. Want hoe bereik je een bijna onbereikbaar doel als je geen geboren atleet bent en werk en liefde niet op wilt geven? 'Door het hoofd sterker te maken dan je benen', zegt Olivier. Daarom begint hij een dagboek bij te houden. 'Het is mijn logboek', schrijft hij, 'van de fysieke voorbereiding, maar vooral van de mentale weg. Het is de neerslag van het weerwerk in mijn hoofd, op weg naar elk nieuw doel.'

De Spartathlon, wat een wedstrijd, onmogelijk lijkt het en toch slagen mensen erin om hem te volbrengen. Het is één van moeilijkste en meest legendarische loopwedstrijden op deze planeet. Een mythische wedstrijd tussen Athene en Sparta ook al is het decor niet altijd even mooi.

De Belgische Olivier Verhaege vond lopen saai en nutteloos maar omdat een teamsport hem niet verenigbaar leek met zijn baan begon hij er toch maar aan. In 2009 kreeg zijn maat het idee om iets zots te doen, een marathon lopen, en zo geschiedde 6 maanden later. Op een gegeven moment hoort hij het woord Spartathlon vallen en zijn nieuwsgierigheid is gewekt. In de zomer van 2014 neemt hij zijn besluit en dan volgen er twee intense jaren van trainen. En eind september 2016 is het dan zover.

Verhaege vertelt zijn verhaal vanaf het prille begin van zijn loperservaringen tot zijn Spartathlon prestatie en erna. Het gros van het boek gaat over de tweejarige training naar deze toch wel heel straffe ultraloop. Dit proces is niet alleen interessant voor lopers maar kan je vanzelf gebruiken in het dagelijkse leven. Olivier geeft daar trouwens ook lezingen rond ivm zijn professionele carrière.

Het is een zeer boeiend verhaal en wat er ook mooi aan is, is dat de auteur met zijn beide voeten op de grond blijft staan en nederig is, hij komt absoluut als een integer man naar voor. Vertrouwen hebben en positief denken zijn zowat de sleutelwoorden, een spirituele houding in feite ook al wordt dit helemaal niet zo geformuleerd in dit boek. Je kan er alleen maar bewondering voor hebben.

Ik vond dit een geweldig en inspirerend boek. Respect!

Life is a marathon, not a sprint.

Uitgeverij: Angèle (2019) - 219 blz.

Prooi - Deon Meyer

Niemand had om de zaak gevraagd, noch Griessel, noch Cupido. Het lichaam van Johnson Johnson was naast het spoor gevonden, net buiten Drie Susters. En de Valken mogen de rotzooi van de SAPS weer opruimen, zoals gewoonlijk. Twee verdachte passagiers aan boord van de meest luxueuze trein ter wereld, waar de man kennelijk van afgesprongen is, lijken in rook opgegaan.

In Bordeaux geniet Daniel Darret van een rustig bestaan, nadat hij zijn gewelddadige verleden achter zich heeft gelaten. Maar dan doet een oude kameraad een beroep op hem om zijn vaderland te dienen. Zijn prooi: de corrupte president. Lukt het de valken de aanslag te dwarsbomen? Intussen heeft een stel meedogenloze Russen het op Daniels leven gemunt.

****

Deon Meyer heeft weer een serieus goede Bennie Griessel thriller neergepend, de zesde ondertussen. Het is een spannend boek geworden met de persoonlijke besognes van Griessel op de achtergrond, zijn relatie met Alexa.

Hele delen van het boek zijn gewijd aan Daniel Darret en zijn zorgvuldig afgeschermde leven in Parijs tot een oude kameraad zijn spoor heeft gevonden. Aan het rustige leven dat hij de laatste twee jaren heeft opgebouwd lijkt een einde te komen. Interessant verhaal.

Griessel is er niet vies van om al eens buiten zijn boekje te gaan, gerechtigheid en een aversie tegen corruptie staan bij hem hoog in het vaandel. Het komt de spanning en het leesgenot zeer ten goede moet gezegd. En als hij dan nog op de steun van Cupido Vaughn kan rekenen en later zelfs van hun superieur Mbali Kaleni wat uitzonderlijk is, wordt het onderzoek naar een hoger level getild. Ze moeten opereren onder de radar want van hogerhand worden er veel potjes toegedekt. Prooi is een serieuze aanklacht tegen corruptie en winstbejag van regeringsleiders.

Een goed opgebouwde én spannende plot, interessante personages en een maatschappelijke aanklacht tegen corruptie, het boek leest als een trein en het leespleziergehalte ligt hoog. Deon Meyer mag zich zeker een gevestigde waarde noemen, Prooi is een meer dan geslaagd boek.

Eerder: Duivelspiek, 13 uur, 7 dagen, Onzichtbaar, Spoor, Cobra, Icarus, Koorts

Uitgeverij: A.W. Bruna (2019) - 420 blz.
Oorspronkelijke titel: Prooi
Vertaling: Martine Vosmaer en Karina van Santen

De huishoudster en de professor - Yoko Ogawa

Hij is een briljante wiskundeprofessor met een merkwaardig probleem: sinds een traumatisch ongeluk leeft hij met een kortetermijngeheugen van slechts tachtig minuten. Zij is een gevoelige maar scherpzinnige jonge huishoudster met een tienjarige zoon, ingehuurd om voor hem te zorgen.

Elke ochtend, als de professor en de huishoudster opnieuw kennismaken, bloeit er een vreemde, prachtige relatie tussen hen op. De professor mag dan niet meer weten wat hij als ontbijt at, zijn geest is nog steeds vol van elegante vergelijkingen uit het verleden. Hij ontwikkelt slimme wiskundige raadsels - gebaseerd op haar schoenmaat of verjaardag - en de getallen, in al hun sprekende orde, onthullen een poëtische wereld aan zowel de huishoudster als de tienjarige jongen die hem adoreert. Met elke nieuwe vergelijking groeit tussen de drie verloren zielen een affectie die mysterieuzer is dan imaginaire getallen en een band die dieper gaat dan herinneringen.

*****

De Japanse schrijfster Yoko Ogawa debuteerde in 1988 op 26 jarige leeftijd. Ondertussen heeft ze al heel wat verhalen, novellen en romans op haar conto staan. Doorheen de jaren verzamelde ze toch wel wat prijzen en haar boeken werden in verschillende landen vertaald, in Nederlandse vertaling zijn er twee verschenen.

Dit boekje heeft me zeer bekoord en zelfs ontroerd. Hoe de vriendschap tussen de professor en de huishoudster en haar zoon zich ontwikkelt is zo mooi. Daar kan een mens nog iets van leren. Alledaags is deze relatie niet, vanuit het opzicht van de professor al helemaal niet, elke dag leert hij haar immers opnieuw kennen. En toch bouwen ze langzaam een soort van band op. Het is vooral mooi hoe de huishoudster leert rekening te houden met de professor en zodoende hem elke dag opnieuw op zijn gemak stelt. Ondanks zijn handicap blijkt de professor een zwak te hebben voor kinderen en wanneer de zoon van de huishoudster in zijn vizier komt, is hij verkocht. Hij reageert extreem zorgzaam en liefdevol. De zoon, die hij Wortel heeft gedoopt naar een wiskundige formule, krijgt extra dingen gedaan. De professor is immers wereldschuw geworden door zijn aandoening, menigten boezemen hem angst in. Wortel bezorgt hem daardoor toch nog wat plezier in de normale dingen van het leven.

En dan krijg je tussendoor ook nog wat getallenleer. Je kon niet anders dan af en toe blijven hangen en beginnen meetellen en rekenen en zelfs wat opzoekwerk te verrichten. Yoko Ogawa is gefascineerd door de "buitengewone schoonheid van de getallen", in 2006 was ze mede-auteur van het boek An Introduction to the World's Most Elegant Mathematics. De bewondering van getallen komt in dit boekje regelmatig aan bod.

Dit boek een diepe indruk nagelaten op mij. De plot is heel eenvoudig en toch zit er zoveel diepgang in. De manier waarop de huishoudster omgaat met de professor, geduldig en begripvol, is van een grote schoonheid. En dan het verantwoordelijkheidsgevoel dat de professor aan de dag legt in het omgaan met kinderen, ook dat was zeer ontroerend. Dit zijn in feite gevoelens en houdingen die in de huidige maatschappij niet meer zo van tel zijn, de wereld zou er nochtans veel mooier van worden.

De huishoudster en de professor is een schoon boekje zoals ze bij ons zeggen, fantastisch mooi dus. In 2006 werd het verfilmd door Takashi Koizumi, The Professor's Beloved Equation.

Uitgeverij: De Vliegende Hollander (2010) - 207 blz.
Oorspronkelijke titel: Hakase no Aishita Sushiki (2003)
Vertaling: Elbrich Fennema

De bijenhouder van Aleppo - Christy Lefteri

Als ze alles hebben verloren wat hun lief is, vlucht bijenhouder Nuri samen met zijn vrouw Afra weg uit Aleppo. Ze hebben een onuitsprekelijk verdriet te verwerken: hun zoontje Sami is om het leven gekomen bij een bomaanslag. Afra is bij deze aanslag blind geworden.

Nuri en Afra ondernemen een levensgevaarlijke reis door een gebroken wereld. Het enige wat hen op de been houdt, is de wetenschap dat Nuri's neef en zakenpartner Mustafa op hen wacht in Groot-Brittannië, waar hij opnieuw is begonnen met het houden van bijen. Want: 'Waar bijen zijn, zijn bloemen, en waar bloemen zijn, is nieuw leven en hoop.'

***

De Londense Christy Lefteri studeerde Creative Writing en leverde in 2010 haar eerste roman af, A Watermelon, a Fish and a Bible. Het is echter haar tweede boek The Beekeeper of Aleppo dat eerst in Nederlandse vertaling verscheen. Lefteri die zelf van Grieks-Cypriotisch afkomst is, deed in 2016 en 2017 vrijwilligerswerk bij een vluchtelingenopvang in Athene. Uit de hartverscheurende verhalen die ze daar hoorde, ontstond De bijenhouder van Aleppo. Dit verklaart het realistische gevoel dat je krijgt bij het lezen van dit boek. Knap.

Het boek begint als Nuri en Afra reeds in Engeland zijn aangekomen en onderdak vonden in een vervallen B&B aan zee. Ze wachten op hun interview voor de asielaanvraag. Afwisselend zijn er dan hoofdstukken die het relaas van hun vlucht vertellen, en dit alles chronologisch. Maar tussendoor kom je ook te weten hoe bijvoorbeeld Nuri begon als imker. Het is in feite een mooi en triest verhaal tegelijk, maar hoop heeft toch de bovenhand, ook al hebben Nuri en Afra het beiden heel erg moeilijk. Hun liefde voor elkaar houdt stand en samen komen ze erdoor, ook al doen ze het ieder op hun eigen manier.

De bijenhouder van Aleppo is een mooi en goed boek ook al kon het me niet grijpen en niet steeds men aandacht vasthouden, het realisme spatte er wel vanaf. Ik kan alleen maar bewondering hebben voor deze vluchtelingen die hun hele hebben en houden achterlaten en een zeer onzekere toekomst tegemoet gaan, áls die er al is, want niet zelden loopt het fataal af. Je kan je dit onmogelijk voorstellen. Daar komt nog bij dat ze meestal een deel of zelfs een groot deel van hun familie verloren hebben. Het verlies van deze vluchtelingen is immens. Ze verdienen ons respect én onze hulp. De bijenhouder van Aleppo is een boek dat je dit nogmaals doet inzien en we mogen blij zijn dat deze boodschap wordt uitgedragen door zulke boeken en de vele hulpvaardige mensen.

Uitgeverij: Mozaïek (2019) - 329 blz.
Oorspronkelijke titel: The Beekeeper of Aleppo
Vertaling: Ernst Bergboer

Stof - Joanne Carlton

Simon James is een gelukkig man. Hij heeft een mooie baan, een prachtig gezin en geniet van het leven. Tot een giftige stofwolk de wereld verwoest en hij alles verliest.

Drie weken en ettelijke miljoenen doden later is het einde nabij. Er bestaan geen mirakels om de overlevenden te redden.

Op de laatste dag van zijn bestaan krijgt Simon het ultieme dilemma voorgeschoteld: wil hij overleven aan de zijde van een onbekende vrouw in een verwoeste wereld, om zo het voortbestaan van de mensheid te garanderen? Of wil hij zijn leven vandaag beëindigen na het verlies van zijn vrouw en zoon?

Maar krijgt hij nog wel die keuze?

*

De Belgische Sandra J. Paul debuteerde in 2015 met een boek voor jong volwassenen en sindsdien schreef ze er meerdere maar ook romans en thrillers. In 2017 begon ze onder het pseudoniem Joanne Carlton Engelstalige boeken te schrijven, haar grote droom. Stof is de vertaling van haar derde Engelstalig boek, Dust.

Het boek heeft een mooie cover, het is een apocalyptisch verhaal en kreeg super goede recensies, drie redenen waarom ik dit boek absoluut wilde lezen. Het verhaal begint ook heel goed 'Dit zou normaal gesproken de laatste dag van mijn leven zijn'. Intrigerend en dat was het ook, in het begin toch. Dan springen we 3 weken terug vóór het stof en tussendoor ook nog naar tijdens het stof. Het eigenlijke verhaal begint op de laatste dag en door de wissel van hoofdstukken en flashbacks kom je dus het verhaal van Simon en de komst van het stof te weten. Mooie opbouw.

Langzaam maar zeker begon mijn aandacht echter te tanen. Het duurde niet lang of de herhalingen begonnen. Het duurde daarentegen wel lang voor je een beetje een gedacht had wat er aan de hand was. Uiteindelijk bleek de plot verrassend weinig inhoud te hebben, het was ook geen mooie of spannende vertelling, eerder een opsomming. Voorspelbaar was het ook al, alleen de laatste zin had ik niet zien aankomen maar is een logische keuze en dus niet verrassend. Ik had absoluut meer verwacht van dit boek. Spijtig.

Uitgeverij: Hamley Book (2019) - 262 blz.
Oorspronkelijke titel: Dust
Vertaling: Joanne Carlton