De oorlog had overal de rot in gestoken. We waren allemaal iemands slachtoffer geworden. Allemaal iemands moordenaar.
1919: een man wordt vermoord en niemand lijkt om hem te treuren.
1919: een vrouwelijke dokter bijt zich in de moord vast en iedereen houdt haar in de gaten.
1919: een man zonder benen zit voor het raam en ziet alles wat in het dorp gebeurt.
Op een hete augustusdag wordt een oorlogsveteraan met ingeslagen schedel gevonden. Als Sara Sondervorst, de dorpsarts, een poging doet om de moordenaar te vinden, blijkt al snel dat de dode man de perfecte 'haatverzamelaar' was. Vrouwengek, vechtjas en laffe soldaat... Kortom: niet een man die veel tranen verdient. Zeker niet in de ogen van Sara's ex-verloofde, een verminkte officier, die het niet kan laten om Sara's geheimen een voor een bloot te leggen.
**
Dit debuut van Johanna Spaey verscheen in 2005 en ze kreeg hiervoor de Nederlandse Gouden Strop en de Hercule Poirotprijs, de prijs voor beste Vlaamse misdaadroman. Haar twee volgende romans verschenen in 2007 en 2010, Vlucht en De eenzaamheid van het westen. Ze spelen zich allen af rond de eerste Wereldoorlog.
Haar debuut kreeg het predicaat literaire thriller mee, misleidend. Er wordt wel degelijk gemoord en juffrouw de dokter Sara wil weten hoe het zit, het onderzoek dus. Maar daar gaat het in dit boek niet om, of zo komt het toch niet over bij de lezer.
Geen spanning te bespeuren, maar Johanna Spaey heeft wel heel erg goed de tijdsgeest gevat, en dit van het leven in een dorpje in het Hageland nabij Leuven vlak na de eerste Wereldoorlog. Dit heeft ze zeer beeldend beschreven en zelfs op een humoristische wijze. Haar taalgebruik is van een zeer hoog niveau en gelukkig maar want het verhaal op zich stelt uiteindelijk niet zoveel voor en is zelfs saai te noemen.
Het begin van het boek schept nochtans hoge verwachtingen bij de lezer, het is een veelbelovend begin en zoals gezegd met een heel erg goede schrijfstijl. Maar naarmate je verder leest, heb je de neiging om af te haken. Het verhaal vlot niet, het is te mager. Er worden ook nog zovele personages opgevoerd dat je het spoor al eens bijster raakt. Té veel. Dat zorgt er meteen voor dat er totaal geen uitdieping is. Personages komen op en worden soms al even vlug weer afgevoerd. Dat er twee ik-personages in het boek zijn, helpt ook niet echt. Helemaal niet bevorderlijk om in het verhaal te blijven en je in te leven. Het moet nochtans gezegd dat Spaey enkele kleurrijke en intrigerende personages heeft kunnen neerzetten.
Dood van een soldaat is uiteindelijk geen slecht boek, maar je moet er voor zijn. Het verhaal komt niet tot zijn recht en dat is toch wel een belangrijk punt voor een boek, een mooie schrijfstijl verandert daar niets aan. Een dikke twee sterren, net geen drie.
Uitgeverij: Manteau (2005) - 299 blz.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten