Sluit je ogen - John Verdon

Een jonge bruid wordt op haar trouwdag onthoofd aangetroffen. De politie verdenkt de Mexicaanse tuinman, maar de moeder van het slachtoffer - een steenrijke, koele schoonheid - gelooft daar niets van en neemt contact op met oud-politieman Dave Gurney. Een paar maanden na zijn laatste opdracht, die hem bijna het leven kostte, probeert Dave zich juist weer aan te passen aan het rustige leven van een pensionado. Maar deze moordzaak wekt zijn nieuwsgierigheid omdat er geen enkel spoor van de dader lijkt te zijn. Helemaal niets...

****

Dit boek is de tweede van John Verdon en heeft net als de andere Dave Gurney als rechercheur in de hoofdrol. Zijn derde boek is ook reeds in Nederlandse vertaling verschenen.

Verdon is er helemaal in geslaagd om een goed geconstrueerde detective/thriller neer te zetten. 

Hij heeft een intrigerende rechercheur bedacht met een sympathieke echtgenote. De echtelijke perikelen komen regelmatig aan bod en stemmen tot nadenken. Hij raakt ook andere onderwerpen of gedachtenspinsels aan die tot enige overpeinzingen kunnen leiden. Een meerwaarde.

Zijn schrijfstijl is helemaal okee en soms ook humoristisch. De vergelijkingen en dialogen doen je mondhoeken al eens krullen. Nog een pluspunt.

Hij weet de lezer perfect bij de les te houden door de vele wendingen die hij uit zijn hoed tovert. Het onderzoek gaat gestaag door en hij heeft het nauwgezet vormgegeven. De lezer wordt uitgedaagd om mee te denken en dat komt niet vaak voor, maar Verdon is hier met brio in geslaagd.

Als ik al een minpuntje kan bedenken, is dat het verhaal niet spannend is. Daar bedoel ik mee dat je niet op het puntje van je stoel zit. Je wordt echter wel genoopt om zeker verder te lezen. De totale constructie van het boek zit heel erg knap in elkaar en zoals ik al zei met de nodige plotwendingen.

John Verdon is absoluut een schrijver om in het oog te houden. Sluit je ogen is een heel erg goed boek, een dikke aanrader, vier sterren plus.

Uitgeverij: De Boekerij (2012) - 461 blz.
Oorspronkelijke titel: Shut Your Eyes Tight - Vertaling: Jeannet Dekker

Kloostermoord - C.J. Sansom

In de barre winter van 1537 is Engeland verdeeld: de aanhangers van Henry VIII, die de Anglicaanse Kerk heeft ingesteld, staan tegenover de katholieken die trouw blijven aan de paus. In naam van de koning bindt Cromwell, de meedogenloze architect van de reformatie, de strijd aan met het oude geloof. Wanneer een van zijn gezanten in het klooster van Scarnsea om het leven wordt gebracht, wordt briljant advocaat Matthew Shardlake op pad gestuurd om de moord te onderzoeken. Shardlake en zijn jonge klerk Mark ontdekken al snel dat de moord niet op zichzelf staat en dat geen middel wordt geschuwd om de misdaden binnen de kloostermuren te houden.

**

Kloostermoord is het debuut van C.J. Sansom en werd in 2003 reeds vertaald onder de titel De onthechting. Het vormt het begin van een vijfdelige serie rond advocaat Matthew Shardlake. In vertaling zijn er echter nog maar drie delen verschenen.

Historisch gezien is dit verhaal heel erg goed uitgewerkt, door de sfeervolle beschrijvingen waan je je zo in het 16e eeuwse Engeland. Je voelt de koude bijna in je botten kruipen. Toch is dit niet het hoofdgegeven van dit boek, het is helemaal een detective verhaal maar met een historisch decor. We weten dus weer iets meer over de geschiedenis van Engeland en over de tijdsgeest van toen.

En dat deze helemaal anders is mag ook blijken uit het verhaal op zich. Het ontplooit zich heel erg traag net zoals het leven toen. Maar daar wringt het schoentje, althans toch voor mij. Het gaat zo traag dat het saai wordt. Daar komt dan nog bij dat de karakters vlak blijven, ze zijn zo goed als niet uitgewerkt en komen niet tot leven.

Uiteindelijk heb ik het boek uitgelezen, maar dat heeft niet veel gescheeld. Aan de plot ligt het niet, die is meer dan okee. En de auteur heeft een goede en vlotte schrijfstijl.

Eerder: Winter in Madrid

Uitgeverij: De Fontein (2011) - 402 blz.
Eerste Nederlandstalige uitgave: De onthechting door Uitgeverij M  (2003)
Oorspronkelijke titel: Dissolution (2003) - Vertaling: J.J. de Wit

Overkill - Escober

In korte tijd worden een verkrachter, een moordenaar en een pedofiel bruut vermoord. Eén overeenkomst: justitie heeft ze niet gestraft. Maar wie dan wel?

Oud-militair Ronny leeft op zijn intuïtie, op de rand van goed en fout. Aan de andere kant staat Reinier: rechter-commisaris, vader en echtgenoot, gevangen in zijn eigen leven. Ondertussen worden in rap tempo criminelen afgeslacht en staat rechercheur moordzaken Mark voor ingrijpende beslissingen. Drie mannen in de kracht van hun leven, één moordenaar die zich niet laat stoppen.

****

Escober is de pseudoniem van het Nederlandse schrijversduo Berry en Esther Verhoef. Er zijn reeds verschillende thrillers en dan vooral actiethrillers, de laatste was al van een tijdje geleden, verschenen onder deze naam alhoewel de twee eersten eerst onder Esther Verhoef zijn uitgebracht. Esther heeft onder haar eigen naam ook reeds verschillende literaire thrillers uitgebracht.

Overkill heeft minder actie dan de vorige boeken maar gruwelijke feiten zijn er genoeg in te vinden, het is het hardere werk in vergelijking met de literaire thrillers. Dit hebben de schrijvers verwerkt in een spannend verhaal met verrassende wendingen en wat betreft de plot hebben de lezers absoluut niet te klagen. Het is trouwens niet alleen actie, de auteurs hebben hun personages een zekere psychologische diepgang meegegeven, summier maar net voldoende om het verhaal op te tillen tot net ietsje meer.

Wat nieuw is, voor zover ik me de andere boeken nog herinner, is dat verschillende maatschappelijke thema's en pijnpunten worden aangehaald, zoals daar zijn de justitiële tekortkomingen en misbruik binnen het gezin zelfs in ogenschijnlijk goede en gerespecteerde huishoudens. Het falen van onze maatschappij om kinderen te beschermen is toch wraakroepend.

Ook al is Overkill een goed geconstrueerd boek, toch weet het de spanning er niet helemaal in te houden, het leest vlot en toch mankeerde ik een zekere consistentie in het verhaal. Er zijn enkele lijnen naar voor gebracht die niets te maken hebben met het eigenlijke verhaal en zodoende wat verloren lopen. Ze hadden gerust achterwege kunnen blijven. Om het boek meer volume te geven had misschien een betere en uitgebreidere uitwerking van de personage op zijn plaats geweest. In een actieboek hoeft dit niet, maar dit boek lijkt ietsje meer te zijn als dat en dus had het wel gekund.

Overkill blijft echter een knap boek, het duo Verhoef heeft een meer dan gemiddeld schrijftalent. Het einde van het boek is ook weer eens iets anders, echt verrassend.

Eerder van Esther Verhoef: Alles te verliezen, Déjà vu

Uitgeverij: Anthos (2013) - 304 blz.

Diepe wonden - Nele Neuhaus

De 92-jarige Holocaust-overlevende David Josua Goldberg wordt in zijn huis gevonden, gedood door een nekschot. Bij de lijkschouwing doet de arts een bijzondere ontdekking: Goldbergs arm draagt de resten van een bloedgroeptatoeage, die bij de SS gebruikelijk was. Dan worden er nog twee moorden gepleegd, op de 88-jarige Anita Frings en op Hermann Schneider. Beiden zijn eveneens omgebracht door een nekschot. In de kelder van Hermann worden vele nazi-devotionalia aangetroffen.

Welk verband bestaat er tussen deze moordzaken? Veel sporen leiden naar de familie van de ondernemersweduwe Vera Kaltensee, terwijl het onderzoek Pia Kirchhoff en Oliver von Bodenstein ook voert naar Oost-Pruisen, januari 1945.

***

Dit is het tweede vertaalde werk van Nele Neuhaus en het derde deel in de Bodenstein serie. Het gaat dus Sneeuwwitje moet sterven chronologisch vooraf, dat is namelijk het vierde deel in de serie.

Wat vooral opvalt in dit boek is dat het een druk boek is. Veel personages, vele en snelle wisselingen van perspectief, veel uitgesponnen speculaties over wie de dader is en daarmee ook nogal wat verdachten. Je moet dus een volhouder zijn als je dit boek uit wil lezen. Het boek is wel boeiend en dat helpt, de goede plot ook.

Het is dus aan te raden het boek in een korte tijdspanne te lezen anders wil het wel eens verwarrend worden, je kan natuurlijk ook af en toe eens terugbladeren.

Het boek komt soms wel té druk over. Er zijn heel wat personages met soms zelfs gelijkluidende namen. En dan heb ik nog fouten ontdekt ook in het gebruik van de namen. Wat er vooral over was, was de veelvuldige recapitulatie van vooral Pia over wat er gebeurd kon zijn en wie haar verdachte was. Het was moeilijk om de bomen nog te zien door het bos.

Maar over het algemeen was het een goed, verrassend en spannend boek, tot aan het einde word je in het ongewisse gelaten. Neuhaus heeft haar karakters mooi neergezet, menselijk en geloofwaardig, op een enkel dipje na.

Eerder: Sneeuwwitje moet sterven

Uitgeverij: Querido (2013) - 397 blz.
Oorspronkelijke titel: Tiefe Wunden (2009) - Vertaling: Sander Hoving