Huis van stilte - Sabine Thiesler

Psychologische roman.

Op de achterflap: "In een eenzaam gelegen oud boerenhuis in Toscane ontdekt een paddenstoelenzoeker een verschrikkelijk toegetakeld lijk. Het is Sarah, de Duitse vrouw van trattoria-eigenaar Romano; haar keel is doorgesneden. Maar deze brute moord is nog maar het begin van een onheil dat lang hiervoor zijn aanvang had. (...)"

Volgens de kaft is dit een thriller. Nee hoor, absoluut niet. Haar debuut De kinderverzamelaar dat ik eerder las, was ook al zo een twijfel geval. Maar goed. Het is toch ook nu weer een goed boek gebleken.
In dit boek weet je pas op het laatst wie het nu eigenlijk gedaan heeft. Het verhaal begint met de ontdekking van de moord, maar daarna volgt de auteur zo ongeveer toch de chronologie van het verhaal. En dit weet ze op meesterlijke wijze te vertellen. Het is toch geen dun boekje en toch blijf je geboeid. Toscane is ook een schitterend decor! Ik ruik de tijm of olijven al.
De ontknoping vond ik schitterend gevonden. Gedurende de voortgang van het verhaal denk je in een bepaalde richting maar blijk je achteraf mis te zijn. De clou komt werkelijk heel onverwacht. En meer nog, het is een clou om over na te denken. Ik ben er bijna zeker van dat dit boek me gaat bijblijven.
Geen boek voor de liefhebbers van thrillers, maar voor anderen ... prachtig!

Uitgeverij: Karakter Uitgevers (2008) - 431 blz. | Oorspronkelijke titel: Hexenkind (2007)

Nachtstorm - Johan Theorin

Thriller.

Op de achterflap: "Joakim is in de dertig wanneer zijn vrouw dood wordt aangetroffen. Katrine is verdronken en de politie gaat ervan uit dat het een ongeluk was. Het jonge gezin was kortgeleden naar het eiland Öland in de Baltische Zee verhuisd om er een oud vuurtorenwachterskwartier in ere te herstellen.
Joakim blijft achter met zijn verdriet, zijn twee kleine kinderen en het te renoveren huis. Het wordt hem te veel, hij verliest zijn greep op de werkelijkheid en brengt steeds meer tijd door op de zolder van de stal, waar hij de rondwarende geest van zijn vrouw voelt."

Eén woord: Schitterend! Nog eentje: Prachtig!
Zijn debuut 'Schemeruur' was al een fantastisch goed boek maar dit was zo mogelijk nog beter. Het is het tweede boek in een reeks die 'de vier seizoenen van Öland' vormt. Dus we mogen nog wat verwachten, gelukkig.
Wat de boeken van Theorin zo goed maakt, is de juiste mix van alle goede ingrediënten: goed verhaal, afwisseling (o.a. van heden en verleden), geloofwaardige karakters met net voldoende karaktertekening, korte en goede beschrijvingen van plaats en weersomstandigheden en het belangrijkste van al een kei goede opbouw van de spanning. Van in het begin laat Theorin net voldoende los per keer zodat je écht wel verder wilt in het verhaal. De spanning is zeer subtiel maar naar het einde toe krijgen we een ware actiescène. En in de allerlaatste bladzijden krijgen de overgebleven losse eindjes hun plaats in het verhaal.
Ook het ghost-element kon ik zeer appreciëren.
Theorin heeft met recht al verschillende prijzen (zie crimezone.nl) ontvangen.
 
Uitgeverij: De Geus (2009) - 412 blz. | Oorspronkelijke titel: Nattfak

Dansen met de dood- Josh Bazell

Vertelling met thriller pretentie.

Op de achterflap: "Peter Brown werkt als arts in een ziekenhuis. 's Ochtends lijkt het een dag als alle andere te worden: op weg naar zijn werk schakelt hij in een korte worsteling nog even een wannabe straatrover uit en in de lift flirt hij met een sexy vertegenwoordigster van een farmaceutisch bedrijf. Maar de intake van een nieuwe patiënt maakt een eind aan alle rust. De patiënt kent Peter uit een vorig leven, toen hij nog een andere naam had en zijn geld verdiende als huurmoordenaar."

Van een 'dans met de Dood' heb ik niet veel gemerkt. Heel het verhaal leest als een vertelling over het levensverhaal van Peter Brown en dit met een zeer plat woordgebruik. De vloeken en ordinaire termen vliegen je rond de oren. Bazell maakt ook heel veel gebruik van voetnoten die uiteindelijk niets bijdragen aan het verhaal. Nu eens wat medische informatie, dan weer een poging tot humor maar het is vooral een zeer storend element bij het lezen.
De humor kon ik heel af en toe wel smaken, maar vaker vond ik het toch wel zeer plat en verveelde het zelfs. Het relativerings vermogen van het hoofdpersonage rijmde ook niet echt met zijn 'huurmoordenaars carrière'. Een tijdje heb ik zelfs getwijfeld of ik wel verder zou lezen.
Een slecht boek was het echter niet, de auteur kan wel schrijven. En over de werking van een ziekenhuis kom je ook wel een en ander te weten en dit was wel verhelderend, voorzover je het kan geloven natuurlijk. De auteur heeft een medische opleiding gehad en is lid van de medische staf van een universiteit. Daarmee zal hij wel wat ervaring hebben zeker?

Uitgeverij: De Bezige Bij/Cargo (2009) - 316 blz. | Oorspronkelijke titel: Beat the Reaper

Verloren - Harlan Coben

Thriller met heel veel actie.

Op de achterflap: "Myron Bolitar heeft al jaren niks gehoord van Terese Collins. Niet sinds hun affaire abrupt tot een einde kwam. Haar telefoontje, waarin ze hem smeekt om naar Parijs te komen, overrompelt hem dan ook. Terese vertelt eindelijk waarom ze zo plots uit zijn leven was verdwenen.
In Parijs blijkt Terese te worden verdacht van de moord op haar ex-man. Myron staat er alleen voor om Tereses onschuld te bewijzen in een land waar niemand hem gunstig gezind lijkt te zijn."

Coben heeft hier weer een boek geschreven om trots op te zijn.
Van al de boeken die ik tot nu toe van hem las, is dit wel het minst uitgewerkte. Het heeft wat minder bladzijden en dan ook nog minder tekst op een bladzijde. Of is dit nu maar een gedacht? Daardoor zat ik al vlug (véél te vlug eigenlijk) aan het eind van dit verhaal en was het gedaan met de pret. Daarbij begon het verhaal ook nog eens met een verhaallijn die naast het eigenlijke verhaal stond. Maar het was wél een kei plezante scène en uiteindelijk bleek het toch ook de reden te zijn dat Myron naar Parijs kon vertrekken.
Verder alleen maar pluspunten. Veel humor (toch wel knap) en een schitterend verhaal. Vooral Myron zijn zakelijke partners spreken tot de verbeelding: Windsor Horne Lockwood III (Win voor de vrienden), Esperanza en Big Cindy. Waarom dat zo is, moet je zelf maar lezen. ;-) Dan zijn er nog de vele actiescènes. Je hoeft je absoluut geen seconde te vervelen met dit boek.
Het is dus een zeer humoristisch boek, geweldig geschreven, niet veeleisend en super spannend!

Uitgeverij: De Boekerij (2009) - 331 blz. | Oorspronkelijke titel: Long Lost

Familieverraad - David Baldacci

Actiethriller.

Op de achterflap: "Op de avond van haar twaalfde verjaardag wordt Willa Dutton ontvoerd, haar vader neergeslagen en haar moeder vermoord. Het is een zaak die de veiligheidsdiensten in rep en roer brengt, want Willa is niemand minder dan het nichtje van de president van de Verenigde Staten.
Ongewild komen de privédetectives Sean King en Michelle Maxwell midden in de ontvoeringszaak terecht. Ze hadden op de betreffende avond een afspraak met Willa's moeder en betrapten de daders bijna op heterdaad."

Dit is het vierde boek met het duo Sean King en Michelle Maxwell als speurders. Maar je hoeft zeker de vorige niet gelezen te hebben om volop te kunnen genieten van dit verhaal.
Want het was weer een superspannend en kei goed verhaal. Iets minder actie als we van Baldacci gewoon zijn maar nu was er een betere psychologische uitwerking van de personages.
Tot het einde toe heb je totaal geen gedacht wat er nu wel precies aan de hand kan zijn en het einde is echt wel verrassend. De uitwerking van heel het verhaal is ook nu weer een knap staaltje vakmanschap.
Een tip: reserveer genoeg aaneensluitende tijd om te lezen, want je wilt dit boek niet wegleggen. Of hij moest uit zijn natuurlijk.

Uitgeverij: A.W. Bruna (2009) - 382 blz. | Oorspronkelijke titel: First Family