Het laatste geheime dagboek van Hendrik Groen, 90 jaar.
Vanwege de sluiting van het verzorgingshuis in Amsterdam-Noord is Hendrik Groen overgeplaatst naar Bergen aan Zee. De Oud-Maar-Niet-Dood-club is uit elkaar gevallen. Af en toe is er een Omanido-reünie waarbij het ouderwets gezellig wordt en de drank ruimhartig vloeit, maar verder is er niet veel meer om naar uit te kijken. Hendrik moet constateren dat de tijd niet meer zo mild voor hem is: Dat levert het nodige gestuntel op. Hij besluit opnieuw een dagboek bij te gaan houden in een poging weer wat meer grip op de werkelijkheid te krijgen. En anders kan hij in ieder geval nog eens nalezen wat hij allemaal vergeten is.
Het leven wordt er niet aangenamer op als ook in Bergen aan Zee het coronavirus alles op zijn kop zet. En helaas is er geen Evert meer om foute grappen te maken, al doet de voorheen zo brave Hendrik zijn best om zijn vriend hierin te evenaren. Gelukkig heeft hij nog drie trouwe vrienden over om hem op het rechte pad te houden: Leonie (88), Frida (10) en Juffrouw Jansen (4). Die laatste is zijn hond, het afscheidscadeau van Evert. Samen met deze bondgenoten sleept Hendrik zich opgewekt naar de eindstreep.
****
Dit is het laatste dagboek van Hendrik Groen, 90 jaar ondertussen, en hij is nog steeds zijn sympathieke zelf. Hij moet het nu echter stellen met slechts 3 vrienden, eentje daarvan is een hond en een ander zijn jeugdige vriendin voor wie hij de opa geworden is. Na de sluiting van het verzorgingshuis in Amsterdam is het Omanido groepje uiteengevallen, gelukkig is Leonie wel mee kunnen verhuizen met Hendrik, zijn derde vriend daar dus.
Hendrik worstelt stevig met zijn opkomende dementie maar hij weet er op een positieve manier mee om te gaan, meestal toch, en hij kan gelukkig rekenen op Leonie.
Het is ook een speciaal jaar, het coronavirus zorgt in 2020 immers voor heel wat onrust en zo ook in het verzorgingshuis. Alle maatregelen en berichtgeving bekijken we nu vanuit de ogen van Hendrik Groen en zelfs een beetje vanuit de ogen van Evert. Hendrik is zijn maat absoluut niet vergeten, integendeel, hij voelt zich nog steeds gesteund door hem. Dit is toch wel een heel andere kijk op corona en diens gevolgen voor iedereen.
Maar het zou Groen niet zijn of dit alles wordt met humor gebracht, dit boek moet hierin niet onderdoen voor de twee vorige, de lezer kan regelmatig gebruik maken van zijn lachspieren, maar het is dan toch net weer wat anders zo zonder het Omanido clubje. Gelukkig slagen ze er toch in om nog een paar keer samen te komen zodat ze toch even kunnen ontsnappen aan het vaak eenzame en beperkte bestaan in het verzorgingshuis.
Frida helpt hierin ook een handje, zij fleurt Hendrik in grote mate op en helpt hem met Juffrouw Jansen. Dit zorgt meer dan eens voor ontroering bij Hendrik maar zeker ook bij de lezer. De onbezorgdheid die in de twee vorige boeken primeerde, duikt hier naar de achtergrond. De nadering van het levenseinde zorgt toch ook voor wat deprimerende gedachten en situaties. Hendrik slaagt er wel in, ook al is het niet altijd even gemakkelijk, om zijn relativerende vermogen niet kwijt te raken en de humor er van in te zien.
Opgewekt naar de eindstreep is een ontroerend en tegelijk humoristisch boek geworden met een ernstigere ondertoon dan de twee vorige. Ik ga Hendrik Groen en zijn lieve, grappige en plezante vrienden missen. Van de eerste twee boeken is elk een televisie serie gemaakt en deze zijn ook absoluut aan te raden, even grappig en ontroerend als de boeken. Een dikke aanrader deze dagboeken van Hendrik Groen.
Uitgeverij: Meulenhoff (2020) - 209 blz.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten