Liv stierf toen ze nog maar zes jaar oud was. Tenminste, dat is wat iedereen denkt. Haar vader weet dat hij de enige is die ervoor kan zorgen dat zij veilig is. Dus verlaat hij op een avond zijn afgelegen huis om zijn boot de zee op te duwen en richting de rotsen te sturen, om nadien zijn dochter als vermist op te geven.
In het huis dat steeds voller wordt houdt Liv zich in een container verborgen. Zo hoeft zij nooit naar school. En zo blijft zij voor altijd bij haar ouders. Want haar moeder wordt alsmaar groter en komt het huis ook nooit meer uit en haar tweelingbroertje Carl is altijd dicht bij haar, alhoewel zij de enige is die hem kan zien...
*****
De Deense Ane Riel startte aan een studie geschiedenis maar begon dan school- en kinderboeken te schrijven die door haar moeder werden geïllustreerd. Haar eerste misdaadroman verscheen in 2013, pas in 2015 brak ze echter door met Hars, haar eerste boek in Nederlandse vertaling. Hars veroverde verschillende prijzen en wordt ook verfilmd met Sofie Gråbøl (The Killing) in een van de hoofdrollen.
Ik ben helemaal onder de indruk van dit boek. Ik heb het trouwens kunnen lezen doordat ik het als zwerfboek vond, in de bib is het immers steeds druk uitgeleend. Ondertussen is het boek al bij een andere boekenjager.
Het is een heel erg speciaal boek, dit geldt zowel voor de opbouw als voor de plot en het onderwerp. In eerste instantie had ik het gevoel dat ik een roman aan het lezen was, en dit is voor een stuk ook zo. Wel een roman die begint met een doding en dan nog beschreven door de ogen van een zesjarig meisje en gepleegd door haar vader.
Jens Haarder woont met zijn vrouw en dochter heel erg afgezonderd op een deel van een eilandje waarvan de enige toegangsweg alleen bij eb droog valt. Hij is timmerman en kerstbomenkweker, net als zijn vader. Hij is heel erg gefocust op zijn gezin en dit neemt zo langzamerhand obsessieve vormen aan.
Het boek volgt een zekere chronologische lijn maar deze is doorspekt met sprongen in de tijd en de gedachtegangen en belevenissen van Liv. Er zijn ook cursieve stukjes met brieven van Livs moeder en ook andere eilandbewoners komen aan het woord. En zo bouwt de schrijfster een plot op in crescendo stijl. Dat het heel erg fout gaat in het gezin wordt gaandeweg duidelijk en de spanning stijgt zo erg naar het einde toe dat je ogen het boek geen seconde willen lossen. Met zulk een eenvoudig verhaal in feite zó een spanning creëren is een absolute kunst.
Opmerkelijk is ook dat je als lezer sympathie voelt voor alle personages, ongeacht wat ze uitspoken, of juist niet. En nadenken over het verhaal doe je sowieso ook al, geen ontsnappen aan.
Hars is een absoluut topboek dat nazindert. Niets dan lof ervoor. Een dikke aanrader!
Uitgeverij: Prometheus (2019) - 271 blz.
Oorspronkelijke titel: Harpiks
Vertaling: Kor de Vries
Geen opmerkingen:
Een reactie posten