'Wij waren de twee scheefgezakte pilaren die, zodra je ze tegen elkaar aan deed leunen, steviger zouden staan dan één ongeschonden, op zichzelf staande pilaar ooit kon. Het zou goed komen met ons, zolang we samen bleven.'
De Brusselse Leo is tien jaar samen met haar vriend Simon. Verbonden door een moeizame jeugd, heeft het koppel weinig anders nodig dan elkaar. Tot alles kantelt: Simon komt midden in de nacht thuis en lijkt vanaf dat moment iemand anders. Langzaam valt Leo's minutieus opgebouwde bestaan uiteen, tot het punt waarop het gevaarlijk wordt.
*****
Lize Spit scoorde hoge ogen met haar eerste roman Het smelt, Ik ben er niet is haar tweede creatie en blijkbaar ook niet zonder succes. Het smelt werd genomineerd voor vele prijzen en het won o.a. de Boekhandelsprijs en de Bronzen Uil. Ook in het buitenland kent het boek succes.
Ook nu heeft ze haar boek opgebouwd aan de hand van drie tijdzones, eentje daarvan zorgt voor spanning. Deze tijdspanne bedraagt 11 minuten, en loopt af in halve minuten. Een tweede tijdzone is deze van 5 mei 2018 tot 21 februari 2019, een tien maanden dus. Deze verhaallijn vertelt de concrete aanleiding naar de spannende 11 minuten. De derde lijn zijn dan de verhalen vanaf 12 jaar geleden, het moment dat Leo en Simon elkaar leren kennen en dan samen door het leven gaan. Vrienden hebben ze zo goed als niet maar ze hebben genoeg aan elkaar, ze voelen zich verbonden door hun verleden, hun beider moeders zijn gestorven en met hun vaders hebben ze geen goede band.
De opbouw van het boek is knap gedaan, ook het verhaal zelf is heel erg goed, niet alledaags en je mag hopen het nooit mee te maken. Wat ze schrijft klinkt allemaal heel echt, een psychische ziekte komt niet uit het niets vallen maar bouwt zich gestaag op en dat heeft ze heel erg goed beschreven, alsook de relationele problemen die zich hieruit ontwikkelen, zowel tussen de partners als met collega's en vrienden. Het raakt de lezer echt wel zoals Spit dit schrijft, je kan het je zó voorstellen hoe Leo zich moet voelen, maar ook Lotte en Coen hun collega's op het werk die ook een koppel zijn.
Het is nogal een klepper van een boek en het moet gezegd dat er toch ook nogal wat herhalingen te bespeuren zijn, alhoewel ik niet kan zeggen dat ze mij stoorden. Er zijn weinig personages in het verhaal en er gebeurt niet veel, het boek moet het hebben van de psychologische uitwerking, de gevoelens van de personages. Ik kan me voorstellen dat niet iedereen hierdoor gecharmeerd is.
Ik was in ieder geval zeer onder de indruk van het boek, het kwam zeer levensecht over, had een goede en afwisselende opbouw, was spannend op een subtiele wijze en het leest heel vlot. Wat partners van psychisch zieke mensen meemaken, je kan maar hopen dat het je bespaart blijft.
Eerder: Het smelt
Uitgeverij: Das Mag Uitgevers (2020) - 570 blz.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten