Engeland, 1948. Rita en Rosie Stevens zijn pas negen en vijf jaar oud als hun moeder Mavis, een oorlogsweduwe, een nieuwe man ontmoet. Maar deze Jimmy Randall heeft geen zin om voor de kinderen van een ander te zorgen. Als Mavis zwanger raakt, stelt Jimmy haar voor de keuze: als zij wil dat hij met haar trouwt en hun kind erkent, moeten haar dochters het huis uit.
Murw geslagen door een moeilijke zwangerschap en een uitzichtloze situatie tekent Mavis de papieren die Jimmy haar voorhoudt - zonder te beseffen dat ze daarmee al haar ouderlijke rechten overdraagt.
Als het weeshuis waar de zusjes terechtkomen een groep kinderen naar Australië stuurt 'om daar een nieuw leven op te bouwen', maken Rita en Rosie deel uit van die groep - en er is niets wat Mavis daaraan kan doen...
*
Met deze roman brak Diney Costeloe wereldwijd door, ondertussen is een vierde boek in het Nederlands vertaald. De Britse schrijfster groeide op tussen de boeken, haar vader was een Londense uitgever. Voor zij zich volledig aan haar schrijverscarrière wijdde, gaf ze les in het basisonderwijs.
Dit is blijkbaar een feelgood-roman, maar alle ellende die hier beschreven wordt, daar houd je nu toch niet echt een goed gevoel aan over. Het was ook niet wat ik verwacht had te lezen. Het was echt een roman en dan nog eentje die het moet hebben van het 'spelen op het gemoed'. En zelfs daar is dit boek niet in geslaagd.
Het boek klonk zeer ongeloofwaardig en onrealistisch. Originaliteit was ook al ver te zoeken en de schrijfster stapelde cliché op cliché. De internationale bestseller die wereldwijd al honderdduizenden harten veroverde, covert het boek. Daar kan ik me niet in vinden, maar hij wordt door velen wél goed gevonden, het zal dus misschien wel aan mij liggen?
Het thema klonk me in eerste instantie interessant in de oren, en dat had het ook kunnen zijn. Maar de uitwerking was ondermaats en kinderlijk eenvoudig, alles werd uitgespeld en er was veel herhaling. En het werd erger naarmate je verder komt in het boek.
Een traag verhaal, geen spanning en een grote voorspelbaarheid. Het is een redelijk lijvig boek maar het is zo eenvoudig dat het leest als een tgv en dus heb ik het uiteindelijk uitgelezen. Dat is ongeveer het enige positieve dat ik te melden heb, alhoewel dit bij nader inzien ook niet echt positief is. Ik wou me toch nog eens wagen aan een roman, maar dit was wel een afknapper.
Uitgeverij: De Fontein (2017) - 495 blz.
Oorspronkelijke titel: The Throwaway Children
Vertaling: Kris Eikelenboom
Geen opmerkingen:
Een reactie posten