maandag 30 december 2019

Leven en laten leven - Hendrik Groen

Arthur Ophof had zich het leven toch anders voorgesteld. In plaats van spectaculaire reizen te maken naar verre landen, staat hij vier keer in de week in de file van Purmerend naar Breukelen én in de file van Breukelen naar Purmerend. Groots en meeslepend kun je zijn uitgebluste, kinderloze huwelijk en zijn autovrije hofje voor de deur niet noemen. De vrijdagmiddagen met zijn drie vrienden zijn nog het enige hoogtepunt van de week. En hij wordt vijftig, dus de tijd begint te dringen.
Maar als zijn werkgever hem 'helaas' moet ontslaan en hij er een riante ontslagvergoeding uit weet te slepen, openen zich onverwachts mooie perspectieven op een geheel nieuw leven...

***

Hendrik Groen is het hoofdpersonage in de twee vorige boeken van de gelijknamige auteur en dus een pseudoniem. In dit boek is Arthur Ophof de protagonist, een vijftigjarige man die vastzit in een liefdeloos en kinderloos huwelijk, maar hij heeft wel zijn drie vrienden, geen bejaardenperikelen meer dus.
De schrijfstijl is nog steeds heel erg amusant en is ook nu gestoeld op de realiteit, de lezer hoeft zelf geen slecht huwelijk hebben om er zich her en der in te herkennen. Er zijn ook hoofdstukken waarin Arthurs vrouw Afra aan het woord is en dezelfde gebeurtenissen beschrijft zoals zij ze ervaart en voelt, een meerwaarde.
De opzet is wel anders dan in de twee vorige boeken en daar bedoel ik mee dat er ditmaal geen maatschappijkritische gedachten insteken maar dat het alleen maar bedoeld is om de lezer plezier te bezorgen. Meevoelen hoef je ook niet te doen maar lachen zeker wel. Het is vooral de zelfkritische en relativerende manier waarop geschreven wordt die de lachspieren tot actie dwingen, het verhaal zelf is immers niet echt een voltreffer.
Leven en laten leven is een goed boek geworden dat zeer humoristisch is en dat is niet simpel. Als je dus nog eens goed wil lachen met een boek dan is dit absoluut een aanrader, een topboek in dit opzicht.
Eerder: Pogingen iets van het leven te maken, Zolang er leven is

Uitgeverij: Meulenhoff Boekerij (2018) - 284 blz.

vrijdag 20 december 2019

Zij die volgen - Ingar Johnsrud

Rechercheur Fredrik Beier wordt naar een uithoek van Oslo geroepen om een massamoord te onderzoeken. De slachtoffers waren allemaal lid van de apocalyptische sekte Het licht van God. Alles wijst op een religieuze wraakactie, maar Fredrik en zijn jonge vrouwelijke partner Kafa Iqbal zijn sceptisch en al snel neemt het onderzoek een verrassende wending.
Fredrik en Kafa moeten jacht maken op een brute moordenaar, en tegelijkertijd mysteries ophelderen rond de schimmige verledens van de sekteleiders. Ze hadden niet kunnen vermoeden dat hun onderzoek monsterlijke experimenten zou onthullen die terugvoeren naar de Tweede Wereldoorlog.

****

Ingar Johnsrud woont in Oslo, studeerde filmwetenschap en journalistiek en werkt bij een van de grootste Noorse mediaconcerns. De drie boeken in De Beier of De Broederschap trilogie zijn verschenen in Nederlandse vertaling en Zij die volgen is dus de eerste. Een verrassend goed debuut moet gezegd.
Het verhaal start met de vondst van de lijken, allemaal leden van een sekte. Dit is op zich al erg maar de andere leden blijken dan ook nog eens verdwenen. Er zijn ook nog enkele korte hoofdstukken die zich afspelen tijdens de oorlog. Zoals je kan verwachten heeft dit een link met het verhaal in het heden, het zou ook wat raar overkomen moest dit niet het geval zijn.
Wat we krijgen voorgeschoteld in dit boek is niet van de poes. Het leven in een sekte en het ontsnappen eraan is nooit gewoon, maar wat er dan zo langzamerhand aan het licht komt, is zelfs schokkend. Met de tweede Wereldoorlog in gedachten weet je echter ook dat dit realiteit is of was.
Johnsrud heeft er een spannend verhaal van gemaakt waarbij je je niet hoeft te vervelen, integendeel. Er is altijd wel iets aan de hand dat je prikkelt om verder te lezen. Het is wel aan te raden om bij de les te blijven, simpel is het verhaal niet en al helemaal niet met al die namen. Deel twee ligt al te wachten, we kunnen maar beter niet te lang buiten dit verhaal vertoeven om goed mee te blijven.

Uitgeverij: Meulenhoff Boekerij (2016) - 462 blz.
Oorspronkelijke titel: Wienerbrorskapet
Vertaling: Annelies de Vroom

woensdag 18 december 2019

Vissen praten niet - Tine Bergen

Op een donderdagmorgen eind augustus staat de politie bij Flo aan de deur. Ze wordt verdacht van moord op David De Vadder, de vader van een van de kleuters uit haar klas. Flo wordt meegenomen voor een gesprek over de voorbije zomer.
Een gesprek over blauwe plekken op kinderruggen, temperamentvolle vakantieliefdes, chocolade en bedreigingen over de babyfoon.
Een gesprek dat niet alleen haar leven maar ook dat van heel wat anderen onherroepelijk zal veranderen. Flo leert wat ze eigenlijk al wist: dat er ergere zaken zijn dan van moord verdacht worden.
Een gesprek dat  uiteindelijk vooral gaat over wat wordt gezwegen.
Want vissen praten niet.

****

Tine Bergen studeerde Germaanse talen en antropologie en is journaliste. Ze heeft ondertussen reeds verschillende boeken op haar naam staan, jeugdboeken, fictie en non-fictie.
Ook nu moet ik zeggen dat ik zeer onder de indruk ben van de taalvaardigheid en kundigheid van Tine Bergen. Er komt slechts zelden een boek voorbij dat die indruk nalaat maar deze auteur slaagt daar keer op keer in.
De manier waarop het boek opgebouwd is, is zeer knap en er is duidelijk goed over nagedacht. De lezer wordt in het verhaal gezogen, stap voor stap. In feite is de ondervraging van Flo door de politie het startverhaal en dit is dan de kapstok waaraan de gebeurtenissen van de vorige maanden gehangen zijn, met naadloze overgangen, ook een kunst om dit zo vlot te laten verlopen. De twee delen zijn gemakkelijk uit elkaar te houden door de cursieve en gewone druk. Mooie constructie.
Het is de belevingswereld van Flor die we lezen met betrekking tot de gebeurtenissen en daarmee is de term psychologisch op zijn plaats hier. Flor wordt helemaal uitgewerkt, de andere personages niet. Nu was dit ook niet de bedoeling, het verhaal gaat uiteindelijk over Flor en komt hierdoor zelfs helemaal tot zijn recht. Het enige wat me soms stoorde was de houding van de ondervragende politieagente, zij kwam bevooroordeeld over en de vaak agressieve manier waarop ze Flor ondervroeg, leek me minder realistisch, maar echt oordelen hierover kan ik dan ook weer niet, zover reikt mijn ervaring niet.
En dan komt daar het einde, bam! Zeggen dat het een verrassend einde heeft is een understatement. De lezer blijft verbluft en misschien zelfs een beetje wezenloos achter.
Vissen praten niet is zo een boek waarvan je onder de indruk bent en dat nog een tijdje in je gedachten rondspookt. Tine Bergen heeft waarlijk talent in het schrijven van boeken, knappe opbouw, een verbluffend einde en een taalrijke schrijfstijl. Je kunt het of niet.
Eerder: Gaijin, Crème Brûlée, Koekoeksjong

Uitgeverij: Vrijdag (2019) - 223 blz.

vrijdag 6 december 2019

Het mes - Jo Nesbø

Harry Hole is terug waar het ooit begon. Hij is weer aan de drank, Rakel heeft hem verlaten, voorgoed dit keer, en hij woont opnieuw op zijn oude adres aan de Sofies gate. De politie in Oslo biedt hem een baan aan, maar hij mag alleen nog cold cases onderzoeken. Als na meer dan tien jaar gevangenis Svein Finne, de serieverkrachter en -moordenaar, weer op vrije voeten komt, is Hole ervan overtuigd dat hij opnieuw zal toeslaan.
Het is slechts de opmaat tot een veel grotere ramp. Want wanneer hij op een dag in zijn appartement ontwaakt na een nacht vol alcohol, ontdekt Harry dat hij besmeurd is met bloed. Het is het begin van een nachtmerrie die erger wordt dan hij ooit kon dromen.
De briljante, onnavolgbare politieagent Harry Hole is terug en in de greep van de moordenaar die hem al zijn hele loopbaan achtervolgt.

****

Harry Hole kennen we nu ondertussen wel uit de boeken van Jo Nesbø, dit is reeds de twaalfde. Hole krijgt Svein Finne, de seriemoordenaar weer in zijn vizier, geen gewoon mannetje die Finne, zelfs met zijn 70 jaren nog flink actief zo blijkt.
Nesbø weet weer een indrukwekkende plot neer te zetten met Het mes. Spannend tot aan het einde, van vervelingskes hoef je geen schrik te hebben, het verhaal gaat gestaag door en de lezer wordt getrakteerd op verrassende wendingen, verschillende zelfs.
De getroebleerde Harry Hole ontrafelt de misdaden in het boek als geen ander. En gemakkelijk heeft hij het niet, zijn persoonlijke leven heeft serieus te lijden, het mag een wonder heten dat het hem lukt in feite. Fantastisch om te lezen hoe dit in zijn werk gaat, ingenieus is de term die hier in mij opkomt.
Nesbø schrijft geen dunne boeken, dubbel en dik leesplezier dus, met interessante personages en vooral een goede, verrassende en spannende plot. Die Nesbø schrijft top boeken.
Eerder: De sneeuwman, Headhunters, Vleermuisman, De kakkerlak, De schim, De zoon, Het pantserhart, Politie, De dorst

Uitgeverij: De Bezige Bij (2019) - 525 blz.
Oorspronkelijke titel: Kniv
Vertaling: Annelies de Vroom

maandag 25 november 2019

Het hoofd weegt zwaarder dan de benen - Olivier Verhaege

In de zomer van 2014 besluit Olivier Verhaege deel te nemen aan de Spartathlon van 2016, een legendarische non-stoploopwedstrijd van 246 kilometer van Athene naar Sparta. Na een maand voorbereiding begint het hem te dagen: het zal vooral een training van het hoofd worden, eerder dan van de benen. Want hoe bereik je een bijna onbereikbaar doel als je geen geboren atleet bent en werk en liefde niet op wilt geven? 'Door het hoofd sterker te maken dan je benen', zegt Olivier. Daarom begint hij een dagboek bij te houden. 'Het is mijn logboek', schrijft hij, 'van de fysieke voorbereiding, maar vooral van de mentale weg. Het is de neerslag van het weerwerk in mijn hoofd, op weg naar elk nieuw doel.'

De Spartathlon, wat een wedstrijd, onmogelijk lijkt het en toch slagen mensen erin om hem te volbrengen. Het is één van moeilijkste en meest legendarische loopwedstrijden op deze planeet. Een mythische wedstrijd tussen Athene en Sparta ook al is het decor niet altijd even mooi.
De Belgische Olivier Verhaege vond lopen saai en nutteloos maar omdat een teamsport hem niet verenigbaar leek met zijn baan begon hij er toch maar aan. In 2009 kreeg zijn maat het idee om iets zots te doen, een marathon lopen, en zo geschiedde 6 maanden later. Op een gegeven moment hoort hij het woord Spartathlon vallen en zijn nieuwsgierigheid is gewekt. In de zomer van 2014 neemt hij zijn besluit en dan volgen er twee intense jaren van trainen. En eind september 2016 is het dan zover.
Verhaege vertelt zijn verhaal vanaf het prille begin van zijn loperservaringen tot zijn Spartathlon prestatie en erna. Het gros van het boek gaat over de tweejarige training naar deze toch wel heel straffe ultraloop. Dit proces is niet alleen interessant voor lopers maar kan je vanzelf gebruiken in het dagelijkse leven. Olivier geeft daar trouwens ook lezingen rond ivm zijn professionele carrière.
Het is een zeer boeiend verhaal en wat er ook mooi aan is, is dat de auteur met zijn beide voeten op de grond blijft staan en nederig is, hij komt absoluut als een integer man naar voor. Vertrouwen hebben en positief denken zijn zowat de sleutelwoorden, een spirituele houding in feite ook al wordt dit helemaal niet zo geformuleerd in dit boek. Je kan er alleen maar bewondering voor hebben.
Ik vond dit een geweldig en inspirerend boek. Respect!

Life is a marathon, not a sprint.

Uitgeverij: Angèle (2019) - 219 blz.

woensdag 13 november 2019

Prooi - Deon Meyer

Niemand had om de zaak gevraagd, noch Griessel, noch Cupido. Het lichaam van Johnson Johnson was naast het spoor gevonden, net buiten Drie Susters. En de Valken mogen de rotzooi van de SAPS weer opruimen, zoals gewoonlijk. Twee verdachte passagiers aan boord van de meest luxueuze trein ter wereld, waar de man kennelijk van afgesprongen is, lijken in rook opgegaan.
In Bordeaux geniet Daniel Darret van een rustig bestaan, nadat hij zijn gewelddadige verleden achter zich heeft gelaten. Maar dan doet een oude kameraad een beroep op hem om zijn vaderland te dienen. Zijn prooi: de corrupte president. Lukt het de valken de aanslag te dwarsbomen? Intussen heeft een stel meedogenloze Russen het op Daniels leven gemunt.

****

Deon Meyer heeft weer een serieus goede Bennie Griessel thriller neergepend, de zesde ondertussen. Het is een spannend boek geworden met de persoonlijke besognes van Griessel op de achtergrond, zijn relatie met Alexa.
Hele delen van het boek zijn gewijd aan Daniel Darret en zijn zorgvuldig afgeschermde leven in Parijs tot een oude kameraad zijn spoor heeft gevonden. Aan het rustige leven dat hij de laatste twee jaren heeft opgebouwd lijkt een einde te komen. Interessant verhaal.
Griessel is er niet vies van om al eens buiten zijn boekje te gaan, gerechtigheid en een aversie tegen corruptie staan bij hem hoog in het vaandel. Het komt de spanning en het leesgenot zeer ten goede moet gezegd. En als hij dan nog op de steun van Cupido Vaughn kan rekenen en later zelfs van hun superieur Mbali Kaleni wat uitzonderlijk is, wordt het onderzoek naar een hoger level getild. Ze moeten opereren onder de radar want van hogerhand worden er veel potjes toegedekt. Prooi is een serieuze aanklacht tegen corruptie en winstbejag van regeringsleiders.
Een goed opgebouwde én spannende plot, interessante personages en een maatschappelijke aanklacht tegen corruptie, het boek leest als een trein en het leespleziergehalte ligt hoog. Deon Meyer mag zich zeker een gevestigde waarde noemen, Prooi is een meer dan geslaagd boek.
Eerder: Duivelspiek, 13 uur, 7 dagen, Onzichtbaar, Spoor, Cobra, Icarus, Koorts

Uitgeverij: A.W. Bruna (2019) - 420 blz.
Oorspronkelijke titel: Prooi
Vertaling: Martine Vosmaer en Karina van Santen

zondag 10 november 2019

De huishoudster en de professor - Yoko Ogawa

Hij is een briljante wiskundeprofessor met een merkwaardig probleem: sinds een traumatisch ongeluk leeft hij met een kortetermijngeheugen van slechts tachtig minuten. Zij is een gevoelige maar scherpzinnige jonge huishoudster met een tienjarige zoon, ingehuurd om voor hem te zorgen.
Elke ochtend, als de professor en de huishoudster opnieuw kennismaken, bloeit er een vreemde, prachtige relatie tussen hen op. De professor mag dan niet meer weten wat hij als ontbijt at, zijn geest is nog steeds vol van elegante vergelijkingen uit het verleden. Hij ontwikkelt slimme wiskundige raadsels - gebaseerd op haar schoenmaat of verjaardag - en de getallen, in al hun sprekende orde, onthullen een poëtische wereld aan zowel de huishoudster als de tienjarige jongen die hem adoreert. Met elke nieuwe vergelijking groeit tussen de drie verloren zielen een affectie die mysterieuzer is dan imaginaire getallen en een band die dieper gaat dan herinneringen.

*****

De Japanse schrijfster Yoko Ogawa debuteerde in 1988 op 26 jarige leeftijd. Ondertussen heeft ze al heel wat verhalen, novellen en romans op haar conto staan. Doorheen de jaren verzamelde ze toch wel wat prijzen en haar boeken werden in verschillende landen vertaald, in Nederlandse vertaling zijn er twee verschenen.
Dit boekje heeft me zeer bekoord en zelfs ontroerd. Hoe de vriendschap tussen de professor en de huishoudster en haar zoon zich ontwikkelt is zo mooi. Daar kan een mens nog iets van leren. Alledaags is deze relatie niet, vanuit het opzicht van de professor al helemaal niet, elke dag leert hij haar immers opnieuw kennen. En toch bouwen ze langzaam een soort van band op. Het is vooral mooi hoe de huishoudster leert rekening te houden met de professor en zodoende hem elke dag opnieuw op zijn gemak stelt. Ondanks zijn handicap blijkt de professor een zwak te hebben voor kinderen en wanneer de zoon van de huishoudster in zijn vizier komt, is hij verkocht. Hij reageert extreem zorgzaam en liefdevol. De zoon, die hij Wortel heeft gedoopt naar een wiskundige formule, krijgt extra dingen gedaan. De professor is immers wereldschuw geworden door zijn aandoening, menigten boezemen hem angst in. Wortel bezorgt hem daardoor toch nog wat plezier in de normale dingen van het leven.
En dan krijg je tussendoor ook nog wat getallenleer. Je kon niet anders dan af en toe blijven hangen en beginnen meetellen en rekenen en zelfs wat opzoekwerk te verrichten. Yoko Ogawa is gefascineerd door de "buitengewone schoonheid van de getallen", in 2006 was ze mede-auteur van het boek An Introduction to the World's Most Elegant Mathematics. De bewondering van getallen komt in dit boekje regelmatig aan bod.
Dit boek een diepe indruk nagelaten op mij. De plot is heel eenvoudig en toch zit er zoveel diepgang in. De manier waarop de huishoudster omgaat met de professor, geduldig en begripvol, is van een grote schoonheid. En dan het verantwoordelijkheidsgevoel dat de professor aan de dag legt in het omgaan met kinderen, ook dat was zeer ontroerend. Dit zijn in feite gevoelens en houdingen die in de huidige maatschappij niet meer zo van tel zijn, de wereld zou er nochtans veel mooier van worden.
De huishoudster en de professor is een schoon boekje zoals ze bij ons zeggen, fantastisch mooi dus. In 2006 werd het verfilmd door Takashi Koizumi, The Professor's Beloved Equation.

Uitgeverij: De Vliegende Hollander (2010) - 207 blz.
Oorspronkelijke titel: Hakase no Aishita Sushiki (2003)
Vertaling: Elbrich Fennema

zondag 3 november 2019

De bijenhouder van Aleppo - Christy Lefteri

Als ze alles hebben verloren wat hun lief is, vlucht bijenhouder Nuri samen met zijn vrouw Afra weg uit Aleppo. Ze hebben een onuitsprekelijk verdriet te verwerken: hun zoontje Sami is om het leven gekomen bij een bomaanslag. Afra is bij deze aanslag blind geworden.
Nuri en Afra ondernemen een levensgevaarlijke reis door een gebroken wereld. Het enige wat hen op de been houdt, is de wetenschap dat Nuri's neef en zakenpartner Mustafa op hen wacht in Groot-Brittannië, waar hij opnieuw is begonnen met het houden van bijen. Want: 'Waar bijen zijn, zijn bloemen, en waar bloemen zijn, is nieuw leven en hoop.'

***

De Londense Christy Lefteri studeerde Creative Writing en leverde in 2010 haar eerste roman af, A Watermelon, a Fish and a Bible. Het is echter haar tweede boek The Beekeeper of Aleppo dat eerst in Nederlandse vertaling verscheen. Lefteri die zelf van Grieks-Cypriotisch afkomst is, deed in 2016 en 2017 vrijwilligerswerk bij een vluchtelingenopvang in Athene. Uit de hartverscheurende verhalen die ze daar hoorde, ontstond De bijenhouder van Aleppo. Dit verklaart het realistische gevoel dat je krijgt bij het lezen van dit boek. Knap.
Het boek begint als Nuri en Afra reeds in Engeland zijn aangekomen en onderdak vonden in een vervallen B&B aan zee. Ze wachten op hun interview voor de asielaanvraag. Afwisselend zijn er dan hoofdstukken die het relaas van hun vlucht vertellen, en dit alles chronologisch. Maar tussendoor kom je ook te weten hoe bijvoorbeeld Nuri begon als imker. Het is in feite een mooi en triest verhaal tegelijk, maar hoop heeft toch de bovenhand, ook al hebben Nuri en Afra het beiden heel erg moeilijk. Hun liefde voor elkaar houdt stand en samen komen ze erdoor, ook al doen ze het ieder op hun eigen manier.
De bijenhouder van Aleppo is een mooi en goed boek ook al kon het me niet grijpen en niet steeds men aandacht vasthouden, het realisme spatte er wel vanaf. Ik kan alleen maar bewondering hebben voor deze vluchtelingen die hun hele hebben en houden achterlaten en een zeer onzekere toekomst tegemoet gaan, áls die er al is, want niet zelden loopt het fataal af. Je kan je dit onmogelijk voorstellen. Daar komt nog bij dat ze meestal een deel of zelfs een groot deel van hun familie verloren hebben. Het verlies van deze vluchtelingen is immens. Ze verdienen ons respect én onze hulp. De bijenhouder van Aleppo is een boek dat je dit nogmaals doet inzien en we mogen blij zijn dat deze boodschap wordt uitgedragen door zulke boeken en de vele hulpvaardige mensen.

Uitgeverij: Mozaïek (2019) - 329 blz.
Oorspronkelijke titel: The Beekeeper of Aleppo
Vertaling: Ernst Bergboer

zaterdag 2 november 2019

Stof - Joanne Carlton

Simon James is een gelukkig man. Hij heeft een mooie baan, een prachtig gezin en geniet van het leven. Tot een giftige stofwolk de wereld verwoest en hij alles verliest.
Drie weken en ettelijke miljoenen doden later is het einde nabij. Er bestaan geen mirakels om de overlevenden te redden.
Op de laatste dag van zijn bestaan krijgt Simon het ultieme dilemma voorgeschoteld: wil hij overleven aan de zijde van een onbekende vrouw in een verwoeste wereld, om zo het voortbestaan van de mensheid te garanderen? Of wil hij zijn leven vandaag beëindigen na het verlies van zijn vrouw en zoon?
Maar krijgt hij nog wel die keuze?

*

De Belgische Sandra J. Paul debuteerde in 2015 met een boek voor jong volwassenen en sindsdien schreef ze er meerdere maar ook romans en thrillers. In 2017 begon ze onder het pseudoniem Joanne Carlton Engelstalige boeken te schrijven, haar grote droom. Stof is de vertaling van haar derde Engelstalig boek, Dust.
Het boek heeft een mooie cover, het is een apocalyptisch verhaal en kreeg super goede recensies, drie redenen waarom ik dit boek absoluut wilde lezen. Het verhaal begint ook heel goed 'Dit zou normaal gesproken de laatste dag van mijn leven zijn'. Intrigerend en dat was het ook, in het begin toch. Dan springen we 3 weken terug vóór het stof en tussendoor ook nog naar tijdens het stof. Het eigenlijke verhaal begint op de laatste dag en door de wissel van hoofdstukken en flashbacks kom je dus het verhaal van Simon en de komst van het stof te weten. Mooie opbouw.
Langzaam maar zeker begon mijn aandacht echter te tanen. Het duurde niet lang of de herhalingen begonnen. Het duurde daarentegen wel lang voor je een beetje een gedacht had wat er aan de hand was. Uiteindelijk bleek de plot verrassend weinig inhoud te hebben, het was ook geen mooie of spannende vertelling, eerder een opsomming. Voorspelbaar was het ook al, alleen de laatste zin had ik niet zien aankomen maar is een logische keuze en dus niet verrassend. Ik had absoluut meer verwacht van dit boek. Spijtig.

Uitgeverij: Hamley Book (2019) - 262 blz.
Oorspronkelijke titel: Dust
Vertaling: Joanne Carlton

maandag 21 oktober 2019

Wolven (Oxen 4) - Jens Henrik Jensen

Oorlogsveteraan Niels Oxen leeft een rustig leven in zijn appartement in een buitenwijk van Kopenhagen. Hij kijkt uit naar de tweewekelijkse bezoeken van zijn zoon, ook al loopt hun relatie niet altijd even soepel.
Als Axel Mossman, het voormalige hoofd van de Deense politieke inlichtingendienst, hem vraagt of hij een vermiste boer op wil sporen in Jutland, zegt Oxen aanvankelijk nee. Maar wanneer hij ontdekt dat hij de klus kan combineren met een tripje met zijn zoon, zegt hij toch toe.
Oxens schijnbaar eenvoudige taak leidt hem naar onbekend terrein, waar verschillende soorten wolven zijn pad kruisen en hem terugvoeren naar het verleden van zijn voormalige partner Margrethe Franck. Haar verhaal blijkt veel geheimzinniger en duisterder dan iedereen voor mogelijk had gehouden.

****

Jens Henrik Jensen heeft met Wolf een vierde deel toegevoegd aan de Oxen-serie, met dit verschil dat de eerste drie delen een heuse trilogie vormen en dit boek apart te lezen is. Niet dat dit aan te raden is maar het kan absoluut. Tussendoor krijg je beknopte info over de trilogie en dit is tevens een mooie herhaling als er wat leestijd zit tussen de verschillende boeken.
Zoals de titel suggereert, kom je wolven tegen in het boek. En dit kan je ook letterlijk nemen. Na enkele eeuwen verschijnt de wolf terug in de Europese landen, zo ook in Denemarken. De feiten die de auteur weergeeft in het boek zijn inderdaad feiten. Ook in België is er de laatste maanden veel te doen geweest rond 'de wolf'. Begin dit jaar stak een Duitse wolf de Belgische grens over en bleek er later zelfs een koppel te zijn. Naya zou in het voorjaar zelfs gezorgd hebben voor een nest maar er is geen spoor meer van haar en de welpen. Wolvenexperts zijn zo goed als zeker dat ze dood zijn. En een soortgelijke situatie wordt nu dus beschreven in dit boek en de auteur geeft zo'n beetje de verschillende standpunten weer. Actueel dus.
Dan moeten we het natuurlijk over het boek zelf nog hebben. En het is weer een top-boek, dik vier sterren. De plot is super knap opgebouwd, spannend en boeiend. Als we iets kunnen opmerken is dat het misschien iets té geconstrueerd is, maar het kan de leespret niet bederven. Het blijven ook zeer interessante personages.
Deze Oxen-serie is toch wel echt een schot in de roos. Interessant, spannend en veel actie, met zulke ingrediënten kan het niet mis gaan. Jensen blijft een auteur om in het oog te houden.
Eerder: De hondenmoorden, De schaduwmannen, Bevroren vlammen

Uitgeverij: A.W. Bruna (2019) - 476 blz.
Oorspronkelijke titel: Lupus
Vertaling: Corry van Bree

woensdag 16 oktober 2019

De verloren kinderen - Diney Costeloe

Engeland, 1948. Rita en Rosie Stevens zijn pas negen en vijf jaar oud als hun moeder Mavis, een oorlogsweduwe, een nieuwe man ontmoet. Maar deze Jimmy Randall heeft geen zin om voor de kinderen van een ander te zorgen. Als Mavis zwanger raakt, stelt Jimmy haar voor de keuze: als zij wil dat hij met haar trouwt en hun kind erkent, moeten haar dochters het huis uit.
Murw geslagen door een moeilijke zwangerschap en een uitzichtloze situatie tekent Mavis de papieren die Jimmy haar voorhoudt - zonder te beseffen dat ze daarmee al haar ouderlijke rechten overdraagt.
Als het weeshuis waar de zusjes terechtkomen een groep kinderen naar Australië stuurt 'om daar een nieuw leven op te bouwen', maken Rita en Rosie deel uit van die groep - en er is niets wat Mavis daaraan kan doen...

*

Met deze roman brak Diney Costeloe wereldwijd door, ondertussen is een vierde boek in het Nederlands vertaald. De Britse schrijfster groeide op tussen de boeken, haar vader was een Londense uitgever. Voor zij zich volledig aan haar schrijverscarrière wijdde, gaf ze les in het basisonderwijs.
Dit is blijkbaar een feelgood-roman, maar alle ellende die hier beschreven wordt, daar houd je nu toch niet echt een goed gevoel aan over. Het was ook niet wat ik verwacht had te lezen. Het was echt een roman en dan nog eentje die het moet hebben van het 'spelen op het gemoed'. En zelfs daar is dit boek niet in geslaagd.
Het boek klonk zeer ongeloofwaardig en onrealistisch. Originaliteit was ook al ver te zoeken en de schrijfster stapelde cliché op cliché. De internationale bestseller die wereldwijd al honderdduizenden harten veroverde, covert het boek. Daar kan ik me niet in vinden, maar hij wordt door velen wél goed gevonden, het zal dus misschien wel aan mij liggen?
Het thema klonk me in eerste instantie interessant in de oren, en dat had het ook kunnen zijn. Maar de uitwerking was ondermaats en kinderlijk eenvoudig, alles werd uitgespeld en er was veel herhaling. En het werd erger naarmate je verder komt in het boek.
Een traag verhaal, geen spanning en een grote voorspelbaarheid. Het is een redelijk lijvig boek maar het is zo eenvoudig dat het leest als een tgv en dus heb ik het uiteindelijk uitgelezen. Dat is ongeveer het enige positieve dat ik te melden heb, alhoewel dit bij nader inzien ook niet echt positief is. Ik wou me toch nog eens wagen aan een roman, maar dit was wel een afknapper.

Uitgeverij: De Fontein (2017) - 495 blz.
Oorspronkelijke titel: The Throwaway Children
Vertaling: Kris Eikelenboom

donderdag 10 oktober 2019

De verdwijning van Adèle Bedeau - Graeme Macrae Burnet

Manfred Baumann is een eenling: sociaal onhandig en altijd slecht op zijn gemak. Hij brengt zijn avonden in stilte drinkend door in een rustige bistro in de kleine Franse stad Saint-Louis. Nauwgezet houdt hij Adèle Bedeau in de gaten, tot zij op een dag van de aardbodem verdwijnt. Georges Gorski - een detective die gekweld wordt door zijn onvermogen om zijn eerste misdaad op te lossen - krijgt de zaak toegewezen. Het onderzoek doet Manfreds wereld op zijn grondvesten schudden en dwingt hem om geheimen uit zijn verleden onder ogen te zien.

***

De Schotse auteur Graeme Macrae Burnet debuteerde in 2013 met dit boek en het leverde hem meteen de New Writers Award van de Scottish Book Trust op. Met zijn tweede roman uit 2015 stond hij op de shortlist van de Man Booker Prize. Ondertussen is zijn derde boek verschenen, de tweede met Gorski in de hoofdrol.
Het boek speelt zich af in Saint-Louis in Frankrijk, vlakbij de grens van zowel Duitsland als Zwitserland. Burnet weet het kleine slapende stadje levendig te portretteren, een contradictie in feite. Dit vermeldt hij zelfs in zijn nawoord dat onderdeel uitmaakt van het boek. Dat is een primeur voor mij, nog nooit eerder gelezen en ik heb er dan ook duchtig moeten over nadenken en een klein beetje opzoekingswerk verrichten. Een specialleke dus.
De auteur heeft de personages van zowel Manfred als Gorski zeer realistisch getypeerd. Het is een traag boek, maar ook dit draagt bij tot het vormgeven van deze personages, in feite knap gedaan, ook op psychologisch vlak. De wanhoop van Manfred en zijn beweegredenen zijn zeer realistisch.
Uiteindelijk bleek het ook een zeer goed verhaal te zijn. Je kan je helemaal vinden in de plot. Het is echter een boek dat je moet liggen. Het wordt gepresenteerd als een thriller maar dit is toch net iets teveel gezegd. Het boek is meer een roman, over een eenling die moeite heeft om zich staande te houden in de maatschappij maar daar wonderwel toch in slaagt. Hij staat in feite los van de maatschappij en dat wordt niet altijd even goed begrepen. Dat hij in een eigen wereld leeft, helpt ook niet. Een boek voor de liefhebbers dus.

Uitgeverij: Hollands Diep (2018) - 268 blz.
Oorspronkelijke titel: The Disappearance of Adèle Bedeau
Vertaling: Anne Jongeling

maandag 7 oktober 2019

Oom Petros en het vermoeden van Goldbach - Apostolos Doxiadis

Oom Petros is het zwarte schaap van de familie. Als een kluizenaar leeft hij in een buitenwijk van Athene, zijn tijd verdrijvend achter het schaakbord en in de tuin. Als je niet beter wist, zou je denken dat hij een mislukkeling was.
Maar zijn jonge neefje ontdekt dat het niet zo eenvoudig is. Want Oom Petros, komt hij te weten, was eens een gevierd wiskundige, briljant genoeg om zich te storten op een van de hardnekkigste problemen uit de geschiedenis van de wiskunde: het vermoeden van Goldbach. Hoe eenvoudig dit ook klinkt - ieder even getal is de som van twee priemgetallen -, het verzet zich al eeuwen tegen pogingen het te bewijzen.
Oom Petros' queeste bracht hem in contact met enkele van de meest beroemde wiskundigen van deze eeuw - Alan Turing, Kurt Gödel en de Indiër Ramanujan. Maar zijn eenzame strijd het onmogelijke te doen leidde louter tot wanhoop en gekte, niet tot resultaat. Totdat zijn jonge neefje de beerput van zijn gestrande carrière weer opentrekt en hem ertoe beweegt een laatste keer het mystieke rijk van de zuivere wiskunde te betreden.

****

Apostolos Doxiadis' eerste interesses waren poëzie, film en theater. Op school ontdekte hij echter een mateloze interesse in wiskunde en zo verliet hij op 15 jarige leeftijd Athene om aan de Colombia University in New York een bachelor opleiding wiskunde te volgen en daarna in Parijs de masteropleiding. In 1975 keerde hij terug naar Griekenland.
Dit boek schreef hij in 1992 maar in eigen land kreeg het geen erkenning. Met de Engelse vertaling in 2000 brak hij echter internationaal door. Ook zijn graphic novel Logicomix uit 2009 kwam wereldwijd op de bestsellerslijsten.
Oom Petros is vooral geïnteresseerd in getallenleer en voelt een innerlijke drang om beroemd te worden in zijn vak, geniaal als hij is moet dit geen probleem zijn. Hij kiest een niet bewezen stelling die hem naam en faam kan bezorgen àls hij er in slaagt deze te bewijzen.
Het boek bevat enkele wiskundige formules en stellingen maar je moet niet verwachten dat je ingewijd gaat worden in de beginselen van de wiskunde en in dit geval de getallenleer. Het boek is veel meer dan dit. Het is roman met een psychologische invalshoek en is zo nu en dan zelfs filosofisch. Er staan interessante bevindingen in die je zelf laten filosoferen, of toch tenminste doen over nadenken. Neemt niet weg dat je ook op wiskundig vlak de neiging krijgt om dingen te gaan opzoeken en er andere lectuur bij open te slaan. Doxiadis weet de interesse van de lezer absoluut te prikkelen, je wil 'meer'.
Dit was echt een fijn boekje om te lezen. Het is een interessant verhaal dat je doet nadenken en als onverwacht toemaatje wordt je ook nog eens ontroerd. Dat moet je maar kunnen in een boek met als rode draad wiskunde.

Uitgeverij: De Bezige Bij (2000) - 190 blz.
Oorspronkelijke titel: O Theios Petros kai i Eikasia tou Goldbach (1992)
Vertaling door de auteur: Uncle Petros and Goldbach's Conjecture (2000)
Vertaling: Peter Out

zaterdag 5 oktober 2019

Marionet - Daniel Cole

Rechercheur Emily Baxter krijgt te maken met een nieuwe zaak die haar akelig bekend voorkomt: een lichaam dat in dezelfde onmogelijke houding is opgehangen als bij de Ragdoll-moord. Dit keer bevindt het lichaam zich echter in New York, en staat het woord LOKAAS gekerfd op de borst.
Terwijl de media-aandacht steeds groter wordt, wordt Baxter ingeschakeld bij een andere zaak. Daar treft ze eenzelfde soort moord aan: nu met het woord POP in het lijk gekrast. Voor wie is het lokaas bedoeld, en wie zijn de poppen? Maar nog belangrijker, wie heeft de touwtjes in handen?

****

De tweede van Daniel Cole is me veel beter bevallen ook al ligt het ongeloofwaardigheidsgehalte ook ditmaal vrij hoog. Vooral de humoristische schrijfstijl deed het hem maar ook de inventieve en goed geconstrueerde plot.
Cole heeft een constructie uitgedacht die begint met het einde. Als je dan daadwerkelijk aan het einde bent gekomen, moet je dit even herlezen. Tussendoor zijn er nog enkele tijdssprongen, die houd je dus best in het oog. Cole was ambulancebroeder tot hij tot het rijk der schrijvers toetrad. Maar nu weten we waar hij misschien wel zijn inspiratie haalt, de misdaden zijn nogal gruwelijk en ik kan me voorstellen dat een ambulancebroeder ook wel eens een en ander meemaakt.
Er wordt duchtig aan deze nieuwe zaak gewerkt, politiediensten, FBI en zelfs de CIA maken hun opwachting en het blijft niet beperkt tot 1 land, zowel in de Verenigde Staten als in Groot-Brittannië moet er gewerkt worden. Het kan dan ook niet anders dan dat de verschillende landen én diensten mekaar niet altijd even genegen zijn en de samenwerking dus niet van een leien dakje loopt. Maar het maakt het verhaal alleen maar interessanter. Ook de relationele verhouding verlopen soms wat stroef. Al deze zaken verhogen uiteraard het leesplezier.
Marionet is een boek dat leest als een trein. De gebeurtenissen volgen elkaar in sneltreinvaart op zodat het opletten is om niet uit de bocht te vliegen. Geen sinecure maar Cole is er toch in geslaagd om het verhaal op koers te houden. En dan eindigt het boek in een serieuze cliffhanger, De wolven nummer drie in de serie ligt sinds enkele maanden in de winkelrekken, je kan niet anders dan deze op je 'nog te lezen lijst' zetten.
Eerder: Ragdoll

Uitgeverij: Luitingh-Sijthoff (2018) - 399 blz.
Oorspronkelijke titel: Hangman. Ragdoll Book 2
Vertaling: Josee Koning

donderdag 26 september 2019

Vals leven (Bruidsjurk) - Pierre Lemaitre

De jonge Sophie Auverney heeft een tragisch verleden. Haar echtgenoot pleegde zelfmoord, haar schoonmoeder overleed na een val van de trap en zelf verloor ze haar kind door een miskraam.
Maar is Sophie zelf wel onschuldig? Haar verleden blijft haar achtervolgen. Sophie wordt steeds verstrooider en gedraagt zich steeds vreemder. Als ze plotseling ook haar oppaskindje dood in bed vindt, begint Sophie zelf aan haar onschuld te twijfelen.
In paniek besluit ze met een valse identiteit te vluchten om zo de politie te ontwijken. Maar is Sophie de moordenaar of het slachtoffer van een luguber plot?

***

Vals leven is een op zich staande roman van Pierre Lemaitre, ondertussen toch wel een gevestigde waarde onder de Franse auteurs en daarbuiten.
De opzet van zijn boeken zijn op zijn zachts gezegd origineel te noemen. Maar ze hebben vele troeven, Lemaitre weet hoe hij een plot moet opbouwen met stijgende spanning en hij kan zijn lezers absoluut te boeien.
Wat Sophie meemaakt is niet van de poes, ze zit er helemaal onderdoor en is zo labiel als maar kan. Uit de flaptekst kan je opmaken dat er misschien wel eens iets anders aan de hand zou kunnen zijn, maar hoe je dit zou moeten rijmen blijft een groot vraagteken, tot in het tweede deel van het boek. Dit deel overlapt het eerste deel en leest een stuk trager. Als je dan uiteindelijk aan de twee kleinere laatste delen van het boek bent aanbeland, wordt het ineens een heel stuk interessanter. Sophie blijkt dan toch geen softie te zijn, een heel andere Sophie dan die je in het eerste deel hebt leren kennen. Lemaitre tilt het boek op naar een hoger niveau.
Vals leven is een origineel en spannend boek ondanks dat sommige delen wat trager lezen.
Eerder: Vrije val, Drie dagen en levenslang, Irene, Alex, Camille, Rosy

Uitgeverij: Xander (2016) - 299 blz.
Oorspronkelijke titel: Robe de marié (2009)
Vertaling: Yvonne Kloosterman

woensdag 25 september 2019

De passievrucht - Karel Gaastra van Loon

Wat gebeurt er als je als vader van een dertienjarige zoon ontdekt dat je al je hele leven onvruchtbaar bent? Die vraag is het intrigerende beginpunt van De passievrucht. Op zijn zoektocht naar de biologische vader van zijn zoon Bo neemt de verteller de lezer mee op een reis door zijn verleden. Alles wat hij al die jaren over zichzelf en over zijn leven heeft geloofd moet hij heroverwegen. En hij zal antwoorden moeten geven op vragen die hij liever nooit had gesteld. Wat weet je eigenlijk van degenen die je liefhebt? Hoe goed ken je hen die je het meest na zijn?

****

Karel Glastra van Loon was een Nederlandse schrijver, publicist, columnist, cabaretier en politiek activist, hij overleed in 2005 op 43 jarige leeftijd. De passievrucht dateert van 1999 en was in den tijd de meest vertaalde Nederlandse roman. Ik las de 58e druk. Je kan dan wel spreken van een gigantisch succes. Het boek is in 2003 ook verfilmd onder dezelfde titel, de internationale is Fathers Affair.
Dit boek heb ik gelezen naar aanleiding van de halfjaarlijkse leesclub. Eentje dat ik normaal niet ter hand zou nemen maar ben nu toch blij dat ik dat wel gedaan heb, het was een meevaller.
Het is een boek dat je aan het denken zet - altijd goed voor een leesclub - en zelfs filosofisch op sommige momenten. Gaastra van Loon is duidelijk belezen, niet verwonderlijk als je ziet wat hij allemaal deed. En de lezer weet nu ook wat meer over enkele wetenschappelijke inzichten - en over de eidereend die zich onder andere ophoudt op de Waddeneilanden.
Er is één chronologische verhaallijn in dit boek maar deze wordt wel doorspekt met vele flashbacks. Noodzakelijk om de uiteindelijke clou te begrijpen. Maar het geeft je ook inzicht in het leven van deze in feite toch wel kleine familie en hun onderlinge relaties. Rouwverwerking komt ook aan bod en dan is er daar de relatie tussen partners. Echt een boek om over te babbelen.
De passievrucht is een tof en origineel boek dat meer dan de moeite van het lezen waard is.

Uitgeverij: Olympus (1999) - 237 blz.

vrijdag 20 september 2019

De mens - Tom Phillips

Een duizelingwekkende reis door de geschiedenis van de falende mens
Al zeventigduizend jaar lopen wij mensen rond op deze planeet en wees eerlijk: we timmeren enórm aan de weg. Kunst, wetenschap, cultuur en handel: we maken de mooiste dingen en we planten ons voort als gekken. Maar als we zo geweldig zijn, waarom maken we er dan telkens zo'n puinhoop van? Was het wel zo'n goed idee van de Engelsman Thomas Austin om in 1859 vierentwintig schattige konijntjes mee te nemen naar Australië? Hoe gek was Mao eigenlijk toen hij besloot om alle mussen uit China te verjagen? En hoe dwaas waren de Sovjetingenieurs toen ze hun mouwen opstroopten om, als spelende kinderen aan het strand, een paar rivieren om te leiden, waardoor complete meren opdroogden? In De mens neemt Tom Phillips ons mee op een wervelende reis langs de meest geweldige en catastrofale fuck-ups van onze geschiedenis. Een frisse en relativerende kijk op het succesvolste wezen op onze aarde.

***

Tom Phillips studeerde archeologie, antropologie en geschiedenis aan de universiteit van Cambridge en dit is ook waarom dit boek draait. Hij werkt als journalist en cabaretier, ook dit klinkt door in De mens. Hij weet dus waarover hij schrijft en hoe hij het moet schrijven, interessant, boeiend én humoristisch.
Deze dagen is dit boek wel zeer actueel, de klimaatveranderingen in gedachten. Het mag duidelijk zijn dat het begint te dringen. 30 Jaar geleden hadden we de ramp in Tsjernobyl, in 2011 die van Fukushima en dan is er nog het gat in de ozonlaag. Phillips licht een tipje van de sluier op hoe dit allemaal van start is gegaan en welke wegen de mensheid heeft bewandeld.
Maar hij heeft het niet alleen over het klimaat. De mensheid is sinds haar bestaan aan serieus wat domheid blootgesteld: gewelddadige en zelfs sadistische heersers, schaamteloze kolonisatie, falende democratieën, domme ontdekkingsreizigers, zinloos geweld en oerstomme oorlogen en zelfs een wetenschap die zich ook wel eens belachelijk maakt.
Het was de moeite om dit boek te lezen. De grappige manier waarop de auteur de dingen verwoordt, dragen bij aan het leesplezier, niet dat je van je stoel ligt van het lachen maar het verluchtigt de materie. En er vallen ook toffe en plezante weetjes te lezen, daar kan je eventueel in een gesprek  eens mee uitpakken.

Uitgeverij: Thomas Rap (2019) - 298 blz.
Oorspronkelijke titel: Humans
Vertaling: Inge Pieters

zondag 8 september 2019

Een echte vrouw - Michael Berg

Een mistige avond in een voorstadje van Limoges. Tijdens het uitlaten van zijn hond wordt Christophe Bourdes, baas van Radio Limousin Populaire, doodgereden. De politie gaat uit van een ongeluk en zoekt de voortvluchtige bestuurder. Chantal Zwart, een eenendertigjarige journaliste, heeft haar twijfels en start haar eigen onderzoek. Wanneer ze in het verleden van haar chef duikt, stuit ze op een ander onopgehelderd sterfgeval. De speurtocht van Chantal leidt naar een streng katholiek jongensinternaat waar destijds een medescholier van Christophe onder mysterieuze omstandigheden is verdwenen...

****

Michael Bergs boeken spelen zich steevast af in Frankrijk richting zuiden maar hij is voor alle duidelijkheid een Nederlander, bij het lezen van zijn boeken zou je dit waarlijk vergeten. In 2004 verhuisde hij naar hier om zich volledig aan zijn schrijverscarrière te wijden en dan mag het ook niet verwonderen dat hij de streek als zijn broekzak kent. De steden, dorpen en zelfs wegen die in het boek voorkomen kan je netjes volgen op de landkaart, als je daar zin in moest hebben uiteraard.
Dit is het derde boek met de journaliste Chantal Zwart en in Nacht in Parijs zal ze weer van dienst zijn. Een intrigerend persoontje, ze leeft samen met haar kat 'Poes' en kan rekenen op haar oudere buren. Centrale verwarming heeft ze niet maar wel een houtkachel. Klinkt helemaal als authentiek leven op het Franse platteland, het boek ademt zuidelijk Frankrijk.
Chantal smijt zich in het onderzoek rond de twijfelachtige dood van haar baas. Hoe ze van het ene punt op het andere belandt, is te danken aan haar uitstekende opzoekingscapaciteiten en met lichte hulp van haar vriend Jean een politieman en Patrick een ex-collega van haar tijd in Parijs.
Dan zijn er nog cursieve hoofdstukken waarin je het relaas van een jongen volgt dat begint in een streng en duur jongensinternaat. Hij wordt er stevig gepest, een kwaal van alle tijden, erg genoeg.
Berg heeft een knappe plot in elkaar gestoken, langzaam vallen alle puzzelstukjes op hun plaats, plezant om te lezen. Het spanningsgehalte stijgt ook in crescendo om dan uiteindelijk in een verrassende finale te eindigen. De persoonlijke perikelen van Zwart verluchtigen en verlevendigen het geheel, het realiteitsgehalte ligt daardoor ook hoog.
Een echte vrouw is een origineel, spannend en realistisch boek geworden met zelfs enige maatschappelijke relevantie. Het is alleen maar toe te juichen dat Berg van schrijven zijn carrière gemaakt heeft.
Eerder: Nacht in Parijs, Hôtel du Lac, Het meisje op de weg, Broertje

Uitgeverij: The House of Books (2010) - 381 blz.

zaterdag 7 september 2019

Weerzin - Bernard Minier

In mei 1993 worden de twee jonge zussen Alice en Amber dood aangetroffen. Gehuld in communiegewaden zijn ze aan boomstammen vastgenageld. Martin Servaz, op dat moment kersvers bij de politie van Toulouse, verdiept zich in de zaak. Al snel stuit zijn onderzoek op de beroemde misdaadauteur Erik Lang: waren Amber en Alice niet fans van de schrijver? De zaak wordt nooit opgelost, maar Servaz kan het niet loslaten...
Op een koude avond in februari 2018 ontdekt schrijver Erik Lang het lichaam van zijn vermoorde vrouw. Verontrustend genoeg is ze, net als Alice en Amber destijds, gekleed in een communiegewaad. Vijfentwintig jaar na de moord op de twee zussen raakt Servaz opnieuw geobsedeerd door het onopgeloste mysterie.

****

Martin Servaz is het vaste personage in de boeken van Bernard Minier, we spreken dan over een serie, uiteraard. Het boeiende daaraan is dat je deze personen door de boeken heen beter leert kennen. In Weerzin komen we de jonge Servaz tegen, pas beginnende bij het politiekorps, een groentje dat nog alles te leren heeft van het vak. En hij wordt er onmiddellijk ingesmeten. Jonge vermoorde meisjes, gevonden in een bos, afgelegen, en het lijkt een heel erg geënsceneerde plaats delict. En het departement waar Servaz terechtkomt lijkt dan ook nog niet onbesproken.
Een ideale mix voor het begin van een spannend boek. Dit eerste deel verloopt anders nogal traag en de schwung zit er niet in ondanks het feit dat er genoeg te beleven en onderzoeken valt. Het is pas in het hedendaagse tweede deel dat de lezer het gevoel krijgt dat het boek echt van start gaat. Misschien doordat Servaz vanaf hier het onderzoek helemaal zelf leidt? Vanaf nu is het alleszins een feest om dit boek te lezen. De plot zit fantastisch goed in elkaar en blijft verrassen.
Alle andere personages uit de vorige boeken spelen in dit boek een beduidend kleinere rol, zelfs seriemoordenaar Julian Hirtmann is niet van de partij, maar dat is gezien het verloop in de andere delen niet moeilijk te begrijpen. Maar ook zijn partners op het bureau krijgen we niet veel te zien. Er valt echter genoeg te lezen en te beleven om je aandacht er flink bij te kunnen houden, zoals gezegd vooral vanaf het tweede deel dan.
Weerzin is een meer dan goed boek met een niet te versmaden en verrassende plot. Minier kan met recht en rede een fantastisch auteur genoemd worden.
Eerder: Een kille rilling, Huivering, Verduistering, Schemering


Uitgeverij: Xander Uitgevers (2019) - 411 blz.
Oorspronkelijke titel: Sœurs
Vertaling: Aniek Njiokiktjien en Félice Portier

zaterdag 31 augustus 2019

Mooie meisjes - Karin Slaughter

Wanneer op het nieuws melding wordt gemaakt van een vermist meisje, moet Claire Scott ongewild terugdenken aan haar eigen zusje. Zij verdween twintig jaar geleden, en het mysterie is nooit opgelost. Maar wanneer Claire alsnog de waarheid over de verdwijning van haar zus ontdekt, zal haar leven nooit meer hetzelfde zijn.

****

Karin Slaughter doet haar naam als Koningin van de suspense weer alle eer aan met dit boek. Een vermissing van een jong meisje roept herinneringen op bij Claire Scott, ook haar zus verdween twintig jaar geleden en dat deed het gezin absoluut geen goed.
Het boek begint met een hoofdstuk waarin een vader schrijft aan zijn vermiste dochter, en volgende hoofdstukken met deze brieven brengen uiteindelijk aan het einde van het boek een stuk van de waarheid aan het licht. Dan komen de andere protagonisten aan bod. Vooreerst is er Claire en haar echtgenoot Paul en ze komen al bijna onmiddellijk in een zeer penibele situatie terecht. Het boek neemt een vliegende start.
Dan wordt Lydia Delgado geïntroduceerd, ze valt met haar dochter Dee een beetje uit de toon bij de andere moeders die overwegend rijk en succesvol zijn in tegenstelling tot hen. Je voelt onmiddellijk sympathie voor haar.
Het verhaal is niet dadelijk spannend, Slaughter bouwt deze echter gestaag op met het verstrijken van de hoofdstukken. Claire probeert het gebeuren met haar man te doorgronden, hij blijkt niet de man te zijn die zij dacht dat hij was. Maar de waarheid achterhalen is niet simpel, zowel de politie als de FBI moeien zich en wie wel of niet te vertrouwen is, dat is maar de vraag. Claire staat er helemaal alleen voor maar uiteindelijk krijgt ze uit onverwachte hoek de boodnodige hulp.
Naarmate duidelijk wordt wat er zovele jaren geleden gebeurd is en wat er nu aan de hand is, stijgt het spanningsniveau met sprongen. Slaughter heeft er enkele verrassende plotwendingen in weten te verwerken. De lezer mag ook gerust tegen een stootje kunnen, wat er gebeurde met de verdwenen meisjes is bijna pure horror.
Mooie meisjes is een spannend en verrassend verhaal dat goed uitgewerkt is. Het is geen politieverhaal of -onderzoek maar een zoektocht van twee zussen naar wat er vroeger gebeurd is. Deze standalone mag er absoluut wezen.
Eerder: Versplinterd, Nachtschade, Zoenoffer, Een lichte koude huivering, Onzichtbaar, Triptiek, Trouweloos, Onaantastbaar, Genesis, Verbroken, Gevallen, Genadeloos, Stille zonde, Veroordeeld, Verborgen

Uitgeverij: De Bezige Bij (2015) - 476 blz.
Oorspronkelijke titel: Pretty Girls
Vertaling: Ineke Lenting

maandag 26 augustus 2019

Wildernis - Jane Harper

Met enige tegenzin beginnen vijf vrouwen aan een zware, regenachtige trektocht. De tocht door het ruige achterland van Australië is bedoeld om de vijf collega's uit hun kantoorbubbel te halen en zo meer kracht en teamgevoel te creëren. Slechts vier van hen bereiken de eindstreep.
Aaron Falk, agent bij de federale politie, is extra geïnteresseerd in de vermiste vrouw, Alice Russell. Ze is de klokkenluider in Falks onderzoek - en wist bepaalde geheimen. Over de firma waarvoor ze werkte en over haar collega's. Maar in plaats van verhalen over een trektocht met een hechte samenwerking als resultaat, krijgt Falk te horen over een tocht vol beschuldigingen, agressie en afbrokkelend vertrouwen. En hoe dieper hij in de verdwijningszaak duikt, hoe groter de gevaren lijken te worden...

**

Jane Harper is met Wildernis aan haar tweede thriller toe, ondertussen is haar derde boek ook reeds verschenen en vertaald.
De jungle, vijf vrouwen, een survivaltocht, een seriemoordenaar, ingrediënten die tot de verbeelding spreken. En toch is Harper er niet in geslaagd om de lezer in het verhaal te laten kruipen. De personages komen niet uit de verf en zijn slecht uitgewerkt. De vijf vrouwen zijn nochtans best interessant zo elk met hun eigen besognes. Aaron Falk leerden we al kennen in De droogte en wordt hier iets verder uitgediept maar ook dit blijft ondermaats.
De opbouw van de plot is anders wel knap bedacht. Het verhaal van de tocht zelf wordt tussendoor chronologisch verteld in aparte hoofdstukken en ondertussen loopt het onderzoek. De vrouwen moeten verzorgd en verhoord worden en er komen zo langzamerhand intrigerende dingen aan het licht. Het einde van het verhaal is zelfs best verrassend te noemen.
Wildernis is geen boek dat beklijft, de lezer blijft aan de zijlijn staan. Het verhaal verspringt voortdurend en de samenhang is zoek. Het niveau van De droogte heeft de schrijfster met dit boek zeker niet gehaald.
Eerder: De droogte

Uitgeverij: A.W. Bruna (2018) - 366 blz.
Oorspronkelijke titel: Force of Nature
Vertaling: Catalien en Willem van Paassen

maandag 12 augustus 2019

De keerzijde - Michael Connelly

Harry Bosch is de nieuwste privédetective van Californië. Hij maakt geen reclame, heeft geen kantoor, en is zeer kieskeurig. Maar zijn meer dan dertig jaar ervaring bij de LAPD, het Los Angeles Police Department, zegt genoeg.
Al snel staat een van de rijkste mannen van Californië bij hem op de stoep. Hij nadert het einde van zijn leven en kijkt vooral op één ding met berouw terug. Ooit had hij een gepassioneerde geheime relatie met een Mexicaanse. Toen zij zwanger raakte, verdween ze spoorloos. Wat is er van haar geworden? Kreeg ze het kind? En waar is het dan nu?
Harry merkt dat door de enorme belangen die op het spel staan niet alleen zijn eigen leven gevaar loopt, maar ook dat van degene die hij zoekt. Tegelijkertijd werkt Harry als parttime rechercheur bij een klein politiebureau. Daar komt hij op het spoor van een serieverkrachter in een van de meest verbijsterende en gevaarlijke zaken van zijn toch al lange carrière.

***

De keerzijde is het derde boek dat ik lees van Michael Connelly en dit weer naar grote tevredenheid. Altijd boeiend en spannend.
In dit boek zijn er twee verhaallijnen die naast elkaar lopen. Als privédetective krijgt Harry Bosch een zoektocht naar een erfgenaam op zijn bord. De oude miljardair beging in zijn studiejaren een fout en zijn geweten speelt op, Bosch moet ver teruggaan in de tijd maar hij slaagt erin om een begin te maken in deze moeilijke opdracht.
Daarnaast werkt hij nog als vrijwilliger op een politiebureau waar hij zich buigt over schijnbaar onoplosbare zaken. De zaak van de verkrachter krijgt zijn volle aandacht op het bureau.
Deze twee zaken lopen los van elkaar in het boek. Beiden hebben dus een beperktere ruimte ter beschikking om opgelost te worden en dat is beetje spijtig aangezien het beiden interessante en spannende zaken zijn. De eenheid in het boek raakt daardoor zoek maar aan de kwaliteit doet dit niets af. Connelly's schrijven blijft op niveau.
De goede plot en plotwendingen, de stap voor stap opbouw naar de ontknoping, de spanning en de humor maken van De keerzijde weer zeer goede thriller. Meer moeten we hier niet over zeggen.
Eerder: Het laatste oordeel, Over de grens

Uitgeverij: Meulenhoff (2017) - 394 blz.
Oorspronkelijke titel: The Wrong Side of Goodbye
Vertaling: David Orthel en Ans van der Graaff

maandag 5 augustus 2019

Aanslag in Antwerpen (Boem Boem 1) - Jan Van der Cruysse

Vrijdag 13 september 2020. Een aanslag met handgranaten tijdens een feestelijke marathon in Antwerpen eist een gruwelijke tol onder de deelnemers en hulpverleners. Een snelle opeising door IS verrast de politie. Scholen, restaurants en hotels blijven dicht, het land leeft in angst. Vluchten van en naar Brussel worden afgelast. Al vlug spuien binnen- en buitenlandse media onverbloemd kritiek. Want ondanks de massale inzet van specialisten en middelen zijn de daders onvindbaar. Wanneer kort daarna een nieuw bloedbad wordt aangericht onder de wachtende ouders bij een Brusselse school is België alweer wereldnieuws. De stukjes van de puzzel worden maar moeizaam bij elkaar gelegd. Is er een link met de Belgische strijdkrachten in Duitsland? In de jaren tachtig zijn daar twee militairen na een beschuldiging van diefstal spoorloos verdwenen. Deserteerden ze of werden ze opgepakt? Uiteindelijk wordt het land geconfronteerd met een van zijn ergste demonen.

***

Een tweede serie van Van der Cruysse met al een even geweldige serienaam is in de maak: Boem Boem. De eerste was Bling Bling. Je moet het maar verzinnen zulke serienamen.
Waar de eerste serie zich nog afspeelde in Van der Cruysse's eigen werktuin is er nu gekozen voor een andere locatie, twee om correct te zijn. Vooreerst Antwerpen en de aanslag aldaar tijdens de marathon, 100 jaar na de eerste op de Olympische Spelen van 1920. Je moet uiteraard onmiddellijk denken aan de bomaanslagen tijdens de marathon van Boston 15 april 2013. En dan springen we 34 jaar terug in de tijd naar 1986 Lüdenscheid in Duitsland en de Belgische militaire aanwezigheid daar. Velen hebben daar in die jaren hun militaire dienstplicht vervuld, net als de auteur trouwens.
Van der Cruysse weet toch wel toffe plots te verzinnen en aan actie mankeert het ook niet. Als we vergelijken met de eerste serie heeft hij zich hier toch wel wat ingehouden wat betreft extravagantie. De personages gedragen zich redelijk normaal op één uitzondering na, de bende. Deze komt nog niet erg in het vizier in dit deel en de uitspattingen bleven dus beperkt. Het is door de personagelijst achteraan in het boek dat je weet dat er eentje is, maar dus miniem aanwezig in dit boek.
Wat betreft de onderzoeken naar de aanslagen heeft de auteur er ook niet voor gekozen om een rechercheur als protagonist naar voor te schuiven. Het onderzoek wordt door meerderen gevoerd maar er is er geen enkele die gekarakteriseerd wordt of uitgediept. Het onderzoek legt wel een mooi parcours af, een puzzel die je kan volgen maar je wordt er niet in meegesleurd of door gevat.
De schrijfstijl van Van der Cruysse is nog altijd een verademing, geen poespas of ingewikkelde dingen, de dingen zijn wat ze zijn. Dit samen met een goede en originele plot levert een redelijk hoog leesplezier op. De humoristische schrijfwijze van Bling Bling heb ik hier echter wel gemist. Vlot geschreven, dat wel, maar een lach kon er ditmaal niet af.
Boem Boem is een zeer realistisch verhaal, aanslagen zijn bijna schering en inslag, spijtig genoeg. De auteur haalt trouwens de aanslagen van 22 maart 2016 in Zaventem en Maalbeek aan, gebeurtenissen die een zeer diepe indruk hebben nagelaten. Ook zijn beschrijving van de militaire dienst en dan die specifiek in Lüdenscheid Duitsland is uit het leven gegrepen. Boem Boem is een zeer vlot lezend verhaal geworden met de nodige actie. Een boek dat je graag uitleest en het vervolg wil je zeker ook lezen, in het najaar is de verschijning gepland, nog even wachten dus.
Eerder: Bling Bling, De Zaventemmers, En toen was er nog maar één

Uitgeverij: Angèle (2019) - 342 blz.

maandag 29 juli 2019

Dert13n - Steve Cavanagh

Het beroemdste koppel uit Hollywood heeft de wereld aan z'n voeten. Dan wordt Robert Solomon aangeklaagd voor de moord op zijn prachtige vrouw. In het proces van de eeuw wil de verdediging slechts één man in hun team: advocaat en voormalig oplichter Eddie Flynn. Alles wijst erop dat Robert schuldig is, maar tijdens het proces begint Eddie daaraan te twijfelen. Wat als de echte moordenaar helemaal niet terechtstaat? Wat als hij in de jury zit?

*****

Steve Cavanagh blijkt zo langzamerhand een van men topauteurs te worden. De spanning die hij in zijn boeken brengt, de goed uitgedokterde plot, de geweldige dialogen en het juridische steekspel en de rechtbankverhoren zijn helemaal mijn ding. En dan als kers op de taart is het soms nog humoristisch ook.
Eddie Flynn verdedigt enkel mensen waarvan hij overtuigd is dat ze onschuldig zijn en dit ondanks het vele overtuigende bewijsmateriaal van het tegendeel. In dit boek brengen we heel wat tijd door in de rechtszaal. Flynn is pas een tweetal dagen voor het begin uitgenodigd door de verdediging om te assisteren. Met hulp van Harper begint hij aan het onderzoek van de toedracht van de moorden, in eerste instantie om gerede twijfel te kunnen aantonen maar uiteraard ook om de echte moordenaar te vinden. Het is mooi om de stappen die ondernomen worden om Bobby's onschuld aan te tonen, te lezen en hoe ze uit schijnbaar klare feiten en conclusies fouten ontdekken die op zijn minst twijfel oproepen. Langzaam maar zeker raakt Flynn ook feitelijk overtuigd van de onschuld van zijn cliënt en komt hij op het spoor van de werkelijke moordenaar.
Het doen en laten van deze moordenaar is voor de lezer geen geheim. We volgen hem in zijn acties om de beklaagde veroordeeld te krijgen. Hoe hij dit doet is geniaal te noemen. Een moord meer of minder om zijn doel te bereiken deert hem niet en hij is voor geen kleintje vervaard.
Flynn en Harper, die trouwens ook nog de hulp inroept van Delaney van de FBI, komen langzaam maar zeker dichterbij en worden zelfs op het spoor gezet van een seriemoordenaar, eentje die niet gepakt wil worden. Het kat-en-muisspel is begonnen en het hoeft geen betoog dat er ook heel wat actie volgt.
Wat een plezier om deze Dert13n te lezen. De Nederlandse titel is trouwens slim gevonden. Mooie cover ook. Maar het is de inhoud die telt en dat kan bij dit boek niet stuk. Slimme thriller met verrassende en originele plotwendingen. Steve Cavanagh is een auteur om te onthouden en hij staat ergens bovenaan aan mijn favorietenlijst. Top boek!
Eerder: Geen tijd om te sterven, De getuige

Uitgeverij: Luitingh-Sijthoff (2019) - 373 blz.
Oorspronkelijke titel: Thirteen
Vertaling: Betty Klaasse

donderdag 25 juli 2019

Oktober - Søren Sveistrup

Op de eerste dinsdag van oktober keert Rosa Hartung terug op haar post als minister van Sociale Zaken. Na de dramatische verdwijning van haar twaalfjarige dochter heeft ze een jaar verlof genomen. Een psychisch gestoorde man heeft de moord op Hartungs dochter bekend, maar het lichaam is nooit gevonden.
Op dezelfde dag dat Hartung terugkeert in het parlement, wordt een jonge vrouw op brute wijze vermoord in haar huis in een buitenwijk van Kopenhagen. Een van haar handen is eraf gehakt. Wanneer de rechercheurs Thulin en Hess arriveren op de plaats delict treffen ze een kastanjepoppetje aan, dat een sinister geheim bij zich blijkt te dragen. En dan wordt er nog een vrouw vermoord. Het heeft er alle schijn van dat de missie van de moordenaar nog niet voorbij is...

****

Oktober is het thrillerdebuut van Søren Sveistrup die een master bezit in Letterkunde en in Geschiedenis en afstudeerde aan de Deense Filmschool. Hij is de bedenker van The Killing, de Deense topserie en hij verzorgde ook het filmscript van Jo Nesbø's The Snowman. Hij kreeg verschillende prijzen.
Het onderzoek wordt gevoerd door een speurdersduo tegen wil en dank. Maar een topduo. Ze trekken zich beiden niets aan van superieuren of wat ze geacht worden te doen en kiezen resoluut voor hun eigen pad, alles om de waarheid boven water te krijgen. Altijd goed voor het leesplezier natuurlijk. De personages zijn goed uitgedacht met de nodige persoonlijke issues maar de psychologische diepgang had ietsje beter gekund.
Sveistrup is uiteraard voor geen kleintje vervaard, als je The Killing gezien hebt, weet je genoeg. Dit boek leest dan ook als een visuele serie en is vakkundig in elkaar gestoken met een plot om U tegen te zeggen. Prachtig om te lezen hoe het parcours naar de waarheid vorm gegeven wordt. En er gebeurt meer dan voldoende om je steeds betrokken te voelen in het verhaal. Op sommige momenten is het een snel verhaal, een race tegen de klok, andere momenten neemt de auteur de tijd. Over de ontknoping is ook serieus nagedacht, onverwacht en nagelbijtend spannend.
Oktober is een verrassend, origineel en spannend boek. De plot is geweldig goed en dat speurdersduo wil je absoluut ook nog eens terugzien. Sveistrup heeft ook met zijn boek hoog gescoord, laat ons hopen dat hij zich er nogmaals aan waagt.

Uitgeverij: A.W. Bruna (2018) - 542 blz.
Oorspronkelijke titel: Kastanjemanden
Vertaling: Corry van Bree

zaterdag 20 juli 2019

De ontdekking - Harlan Coben

Als zijn dochter Paige aan de drugs raakt en van huis wegloopt, doet Simon er alles aan om haar te vinden. Zijn zoektocht voert hem naar een duistere onderwereld vol drugs en criminaliteit. Dan blijkt dat Paige niet de enige verdwenen jongere is. Samen met privédetective Elena Ramirez komt Simon op het spoor van een sekte-achtige organisatie: de Schitterende Waarheid.
Kunnen Simon en Elena de schimmige praktijken van de Schitterende Waarheid ontmaskeren? Zal hij zijn dochter ooit levend terugzien? En waarom lijkt er een verband te bestaan tussen de sekte en zijn eigen vrouw?

****

Sinds Harlan Coben in 1990 zijn eerste thriller uitbracht, is deze Amerikaan niet meer gestopt met schrijven en met overweldigend succes. Hij heeft enkele serie-figuren maar zijn stand-alone's zijn absoluut niet te versmaden.
Zoals Coben schrijft, kun je niet anders dan onmiddellijk in het verhaal zitten. Zijn plots zijn helemaal goed en boeiend. En als je daarbij ook nog eens met humor schrijft kan het niet stuk.
In De ontdekking zijn er meerdere verhaallijnen en die lijken naast elkaar te staan en dat doen ze ook lang. Drugs, verdwijningen en een sekte passeren de revue, veel in één boek maar daardoor ook heel wat afwisseling.
Dus, weer een goed en vlot lezend boek met spanning en verrassende plotwendingen. Harlan Coben is gewoon een top-schrijver.
Eerder: Houvast, Eens beloofd, Verloren, Schaduwleven, Verzoeking, Vals spel, Tegenwerking, Vermist, Ontwricht, De onschuldigen, Blijf dichtbij, Levenslijn, Zes jaar, Ik mis je, De verbeelding, Laat niet los

Uitgeverij: Meulenhoff Boekerij (2019) - 414 blz.
Oorspronkelijke titel: Run Away
Vertaling: Jan Pott

maandag 15 juli 2019

Rosy - Pierre Lemaitre

Wie commandant Camille Verhoeven ontmoet, vergeet hem nooit meer. Veertig jaar, slechts één meter vijfenveertig. Klein, kaal en knokig, loopt met een zware pas. Ongeduldig, afstandelijk, altijd berekenend en scherp als een mes. Zijn verschijning en zijn talent dwingen direct ieders respect af. Dankzij sluwe methodes, eigenzinnige tactieken en een getraind team is hij keer op keer succesvol.
In Rosy ontmoet Verhoeven de eenzame mislukkeling Jean Garnier, het brein achter een dodelijk plan. Zeven bommen verspreid over Parijs zullen binnen zeven dagen afgaan. Verhoeven staat voor een groot dilemma: vormt de verwarde Jean een bedreiging voor de nationale veiligheid of is het een zielige prutser die teveel televisieseries heeft gekeken?

***

Pierre Lemaitre heeft met deze novelle een vierde boekje toegevoegd aan de Verhoeven-trilogie. Wat betreft chronologie valt het in feite tussen Alex (boek 2) en Camille (boek 3) in. Maar dit kan perfect als vierde boekje gelezen worden. In Nederlandse vertaling kwam het ook als vierde uit.
Een speciaal boekje, dat kan je wel zeggen. En kort, maar dat is natuurlijk eigen aan een novelle ('prozaverhaal dat wat de omvang betreft tussen de roman en het kort verhaal geplaatst wordt' zeggen ze op wikipedia). Een andere manier van lezen toch wel, precies gewoon even een tussendoortje.
Lemaitre komt meestal heel erg origineel uit de hoek en dat mag hier ook gerust gezegd worden. Je voelt, net als Verhoeven trouwens, dat er ergens nog iets uit de mouw moet komen en ja hoor, het komt.
Rosy past iets minder goed tussen de drie andere boeken. Het is gewoon dat Camille Verhoeven de speurder van dienst is, maar wat betreft de verhaallijnen in de trilogie staat het er toch buiten.
Het is een boekje dat zeker het lezen waard is, het is 'een Lemaitre'. Ik ben echter meer fan van het genre roman, het volwaardige boek en Rosy had dit kunnen zijn. Maar in de huidige vorm is het een mooie snelle snack.
Eerder: Vrije val, Drie dagen en levenslang, Irene, Alex, Camille

Uitgeverij: Xander Uitgevers (2015) - 165 blz.
Oorspronkelijke titel: Rosy & John (herwerkte uitgave van de telenovelle Les Grands Moyens uit 2011)
Vertaling: Jan Steemers