Oorlog, wraak en liefde: een moordende cocktail.
Daniël Daens, detective in Antwerpen, komt buiten zijn wil om in een wespennest terecht. De zonderlinge Dieter Calliauw roept zijn hulp in bij de zoektocht naar zijn verdwenen vader. Daens weigert. Wanneer de oude man vermoord wordt teruggevonden, vindt Calliauw dat Daens moet boeten. Om uit de greep van de verbitterde zoon te raken, moet Daens de moord oplossen. Hij wordt meegesleurd in een verhaal dat de demonen van de collaboratie weer tot leven wekt. Intussen probeert hij het hoofd koel te houden door elke zondag tango te dansen en te mijmeren over zijn te vroeg gestorven geliefde. Maar herinneringen kunnen verwoestende gevolgen hebben.
****
Een ontdekking deze Vlaamse auteur.
Patrick Conrad was in het begin voornamelijk dichter, scenarioschrijver, filmregisseur en ook schrijver van (misdaad)romans. Nu legt hij zich voornamelijk toe op het laatste. Tango assassino is reeds zijn tiende thriller. Voor Starr kreeg hij in 2007 de Diamanten kogel, de jaarlijkse literatuurprijs voor de beste Nederlandstalige misdaadroman.
Wat vooreerst opvalt is toch wel de uitwerking van de kaft. Een prijs voor schoonheid zal deze niet in de wacht slepen. Het is een ouderwets aandoende kaft en hij zou niet misstaan op een boek van een paar decennia geleden. Dat kon absoluut beter. Thematisch is hij echter wel helemaal in de sfeer van het boek.
Als rode draad is daar de tango. Daens heeft in het tango dansen en dit iedere zondag, zijn uitlaatklep gevonden na de werkweek. De auteur gebruikt de tango zelfs als een soort van lijm of verbindingsmiddel om zijn verhaal op orde te krijgen.
Maar hij heeft wel meer trucjes nodig hiervoor. Daens heeft ergens een heel schimmig verleden als Steiner, maar Conrad weidt hier niet over uit, hij stipt het gewoon regelmatig aan. Het is alleszins een constructie die Conrad gebruikt om zijn verhaal aannemelijk te maken. Anders zouden bepaalde acties totaal niet te verklaren zijn geweest.
De personages zijn zeer menselijk en natuurlijk, je zou ze zomaar kunnen tegen komen. Een maar hier echter. Conrad heeft het zo ver doorgetrokken dat ze enigszins op karikaturen beginnen te lijken. Daens wordt naar voren geschoven als een hartenbreker die elk vrouwenhoofd op hol zou brengen. Het gaat allemaal net iets te vlot, ofwel ben ik niet mee met men tijd, een beetje van de oude stempel misschien. De vrouwen die bezwijken voor zijn charmes lijken ook al cliché, de ene al wat triester én driester dan de andere.
De teneur van het boek is nogal somber met trieste figuren. Het gemak waarmee de personages met wreedheid en gruwelen omgaan, lijkt bijna ongehoord. Langs de andere kant is er het flamboyante van het tango dansen, met passie maar toch ook met een tragische ondertoon. Je kan rustig stellen dat het een boek is met vele tegenstellingen. Conrad schuwt het ook niet om vele verschillende maatschappelijke thema's aan te raken, homoseksualiteit, sadomasochisme, collaboratie, zelfmoord en fotografiekunst zijn er slechts enkele.
Tango assassino is geschreven met veel literair talent, de uitdrukkingen en beschrijvingen die de schrijver gebruikt, zijn vaak schitterend en zeer beeldend. Het boek heeft ook een steengoed en vlot verhaal en het leesplezier ligt dan ook zeer hoog. Bijkomend is het dan ook nog eens zeer filmisch geschreven, het feit dat Conrad scenarioschrijver en filmregisseur is, zal hier wel niet vreemd aan zijn. Het einde van het boek is verrassend, zo'n einde heb ik nog niet vaak, nooit eigenlijk, gelezen. Patrick Conrad verdient meer bekendheid, in het Nederlandstalige thrillerlandschap is hij absoluut een aanwinst, in ieder geval met dit boek.
Uitgeverij: De Bezige Bij (2013) - 283 blz.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten